Nulavyja restaratar uspaminaje jak epochu «strymanaha aptymizmu»:
«Minčanie siadzieli ŭ niešmatlikich kafe, čakali, kali ŭ nas budzie, jak u Rasii: svaboda ŭ biznesie, šmat durnych naftavych hrošaj, raskoša jak nacyjanalnaja ideja. Zdavałasia, što my samyja adstałyja. Zdavałasia, što ŭsie vakoł prasunulisia, a my adny ŭ «saŭku». Treba adznačyć, što ŭ tych, chto «adstavaŭ», byli niekatoryja hustoŭnyja pieravahi. Heta ciapier u Minsku na kožnym rahu karaokie i kaljan, a tady ja dumaŭ, što my adnojčy staniem elehantnaj jeŭrapiejskaj pravincyjaj».
Samy viadomy minski restaratar. U jaho News Café i Grand Café chacieła paviačerać ŭsia zamožnaja publika. Stoliki tam zamaŭlali i sielebryci, i čynoŭniki. Uładalnik elitnych restaranaŭ i sam vyhladaŭ adpaviedna — zaŭsiody ŭ kaściumie ź ihołački, z aceńvajučym pozirkam i rezkim słoŭcam napahatovie.