Адно з галоўных месцаў-магнітаў Серабранкі з 1978 года (з перапынкам на мадэрнізацыю ў 2005-м) – кінатэатр «Салют». Тут нам і прызначае сустрэчу фрыстайлістка Саша Раманоўская, якая паспела пажыць з сям'ёй і злева, і справа ад праспекта Ракасоўскага.

Як толькі пачынае цяплець, менавіта сюды выпаўзаюць скейтары (у мінулым, дарэчы, месца было замацавана за скінхэдамі). На выходных тут заўсёды можна натрапіць на мабільны кірмаш, дзе ў намётах прадаўцы дэманструюць пакупнікам найлепшыя кумпякі. У сакавіку «плошча» густа засыпаецца цюльпанамі, а на Новы год тут вырастае святочная ялінка і ўзрываюцца петарды.

Новы подых гэтае месца атрымала з адкрыццём піцэрыі. Так Серабранка пачала масава есці піцу. Канкурэнцыю такому фастфуду могуць скласці хіба што кропкі з шавермай.

Асаблівыя фанаты кінатэатра могуць насіць на сабе яго мазаіку: такія світшоты выпусціў Mark Formelle у 2019 годзе.

«Калі кажу, што я з Серабранкі, то першая рэакцыя, якую нярэдка чую: «О, алкашы, зразумела!», – расказвае Саша. – Чамусьці у людзей ёсць уяўленне, што тут нейкая поўная дупа. Я спакойна рэагую на такія стэрэатыпы, у мяне хапае іроніі пажартаваць на гэтую тэму. Тут на самай справе хапае, як кажа мая маці, маргіналаў, але яны ніяк не ўплываюць на жыццё іншых. Мясцовых яны дакладна не чапаюць: у іх нібыта чуйка на нас. Бо, як прыязджалі сябры з іншага раёна, да іх маглі дакалупацца».

Адзін з плюсаў Серабранкі – досыць развітая інфраструктура. Па задуме, кожны жыхар, ідучы з прыпынка дадому, павінен мець магчымасць зрабіць усё неабходнае: купіць прадукты, зайсці ў аптэку і банк, якімі шчыльна засеяныя першыя паверхі дамоў. У адным двары можа суседнічаць адразу некалькі школ і дзіцячых садкоў. Прычым многія з навучальных устаноў – прывабныя для жыхароў іншых раёнаў. Чаго толькі вартая гімназія №1 імя Францішка Скарыны, якая ўвесь час існавання імкнецца падтрымліваць статус першынства. Тут якраз і вучылася Саша, якая выбівалася з агульнай карціны красоўкамі на нагах і пастаяннымі пропускамі заняткаў праз зборы.

Парк Грэкавай, названы ў гонар адной са старшынь Вярхоўнага Савета БССР, раней меў назву самога мікрараёна, што было куды больш лагічна. Але перамены ніяк не адбіваюцца на яго галоўных функцыях: тут прыемна ездзіць на ровары, шпацыраваць з дзецьмі, выходзіць на воркаўт-пляцоўку ці назіраць за рухамі весляроў у байдарках з базы веславання, дзе раней месцілася вёска Маляўкі.

«Раней мы ў парку заўсёды набіралі ваду з пітнога фантанчыка, але апошнім часам ён не працуе. Для мяне гэта месца спакою, яно аддаленае ад трасы, тут добрая атмасфера. Менавіта таму, думаю, я прынесла сюды грака, якога падабрала неяк пад домам. Ëн пражыў у нас цэлую зіму. У птушкі было зусім дрэнна з крылом. Калі крыло зацягнулася, лётаць грак усё адно не мог. Але і ў кватэры жыць яму не пасавала, тым больш у нас былі два каты. Таму маці сказала выпусціць птушку на волю».

У школьнікаў, расказвае Паша, маглі лёгка адабраць грошы на абед (насамрэч на сухарыкі «Кірыешкі»). Калі ты не з «той» Серабранкі – чакай канфлікт. Раней я нават не ведаў, з якой я Серабранкі. Аказалася, з шостай. А самай небяспечнай лічылася другая, каля «Салюта». Яшчэ было страшна хадзіць па адным у камп'ютарны клуб SunGate, ён ужо зачыніўся.

Сёння ты можаш выглядаць як заўгодна, нікому да цябе няма справы, нават калі ты ў ружовым швэдры ці шаліку «Дынама». «Інтэрнэт нас усіх зрабіў роўнымі», – кажа Паша. Адно з месцаў, куды ён наведваецца пастаянна, – мясцовы прадуктовы рынак.

Тут заўсёды, у тым ліку зімой, можна набыць свежую садавіну і гародніну. Дарэчы, будзе танней, чым на «Камароўцы». Перад крамамі рынак для мяне выйграе за кошт свежага паветра. Тут жа я набываю кветкі. Даю фларыстам незвычайныя замовы, і яны радуюцца, бо стамляюцца ад папулярнага набору: ружы ў цэлафане.

За хвілінаў 15 хады ад прадуктовага рынку месціцца «Свелта», дзе ўсе затарваліся (а нехта і працягвае) адзеннем. Абрамляе яго яблыневы сад. Мясцовыя папярэджваюць: перш чым у сезон набываць у прадаўцоў «хатнія» яблычкі ў пераходзе на Ракасоўскага, параўнайце іх з ураджаем ля трасы.

Па начах на паркоўцы каля рынку віруе жыццё: збіраюцца аматары падрыфтаваць, якія ўсялякімі фокусамі імкнуцца даказаць сваю крутасць перад трамваямі, што стаяць непадалёк у дэпо.

Калі ў Мінску пачалі пладзіцца сэканд-хэнды, усе ультрамодныя брэндавыя рэчы маладзёны шукалі ўжо там. Асабліва ўхваляе Паша сэканд па Ракасоўскага, 49.

«Я ганяў туды пад прывоз амаль штотыдзень, даймаючы прадавачку пытаннем: «Ці ёсць мой памер?». Я і сёння назіраю, як туды выстройваюцца чэргі з пятнаццацігадовых фэшн-аматараў Fred Perry і Henri Lloyd.

З Серабранкі, дарэчы, выйшла шмат паспяховых людзей. Напрыклад, хлопцы з маёй паралелі – Герман Паляшчук і Толя Вайсман – уласнікі буйной кампаніі Tigermilk Media».

«Пакуль у Мінску не забаранілі начнікі, тут быў вельмі папулярны. Пра яго ведалі нават людзі з іншых раёнаў. Увечары ў начнік выстройвалася вялікая чарга. У крымінальным плане было неспакойна. Я тады марыў, што вырасту і адкрыю побач кропку з шаўрмой, якая будзе прыбытковай за кошт такой плыні людзей».

«Палессе» заўсёды лічыўся раскошным супермаркетам. У мяне звычайная сям'я: тата – кіроўца, маці – таваразнаўца. Дык вось бацькі заўсёды настаўлялі: «Ідзі ў танную краму, не ў «Палессе». Туды завітвалі толькі па рэдкія прадукты кшталту ананасаў на Новы год».

Але па малочныя кактэйлі і «карзіначкі» з узбітымі вяршкамі ўсе ішлі менавіта сюды. Пасля рамонту бістро «Палессе» згубіла сваё фірмовае аблічча, што захоўвалася ажно з 1988-га – года заснавання. Цяпер тут даволі сучасна, і разам з тымі самымі бананавымі ці малочнымі кактэйлямі па 1.90 вам прапануюць круасан ці крафтавы хлеб і звараць каву. Пакуль прыватныя кавярні пад дахам гандлёвага цэнтра бясконца мяняюць гаспадароў і назвы, традыцыйнае кафэ, здаецца, будзе жыць вечна.

«Англійскі» праход каля факультэта права БДЭУ. Раней на яго сценах пісалі розныя прыпеўкі з моцнымі слоўцамі і моладзь прыходзіла іх пачытаць. Цяпер усе збольшага практыкуюцца ў красамоўстве ў інтэрнэце, а тут рэдка бывае шматлюдна.

«У Серабранцы шмат вады і зеляніны, дзіцячых пляцовак і лакацый для заняткаў спортам. Чаго толькі варты ФАК з тэніснымі кортамі і катком. На цудоўным аўтобусе №127 да цэнтра 15 хвілін. А трамваі, а тралейбусы! Хай тут пакуль і не карыстаецца попытам каршэрынг, няма лакальных бізнэсаў, я ўсё роўна гатовы паспрачацца, што гэта найлепшы раён для жыцця».

Крамы «ЗРПТ» – рыса Заводскага раёна. Гісторыя сеткі «Завадскі райхарчгандль» пачалася яшчэ ў 1950-я. Яны, дарэчы, паспелі панасіць імя Сталіна, і толькі ў працэсе развянчання культу яго асобы былі перайменаваныя.

«Для мяне гэта – мясцовы «Цэнтральны». Тут таксама працуе буфет з чабурэкамі і піражкамі, дзе завісае мясцовая эліта. А чаго толькі варты вонкавы дызайн».

«Дзяўчынкі, вы ж веганы? Будзе ў вас падкурыць?» – цікавіцца мужчына каля крамы, не тлумачачы ўзаемасувязь першага і другога.

Алена кажа, што дзякуючы вось такім вясёлым персанажам і любіць хадзіць менавіта ў гэтую краму.

Мікрараён яшчэ не запаланіў фастфуд, таму, калі вельмі хочацца бургераў, усе едуць у «Мак» (менавіта там ці на «Мома» часцей тусуюцца падлеткі). Па шаўрму – на Аўтазаводскую. А вось салідныя юбілеі праходзяць у кафэ «Традыцыі».

Летам Алена амаль кожны дзень ходзіць па прадукты на Чыжоўскі рынак. Акрамя звычайнай гародніны і садавіны, там можна сустрэць і дзівацтвы кшталту траўкі шабельніка, якой бабулі абяцаюць вылечыць болі ў суставах.

Але, мабыць, самы вядомы персанаж тут – Міхаіл Мікалаевіч, які трымае сваю кропку ўжо 12 год. Гэта ўладальнік мясцовага «Поля цудаў», дзе можна знайсці і вайсковы абутак, і старыя гадзіннікі, і рэтрасамавары.

Абаронца футбольнага клуба «Дынама-Мінск» Максім Швяцоў – карэнны «чыжовец». Ëн яшчэ памятае, як на месцы вядомага месца прыцягнення ўсіх аматараў хакея «Чыжоўка-Арэны» было чыстае поле. Здаецца, акурат дзякуючы арэне (ды яшчэ заапарку) гэты раён на слыху ў многіх.

«Будаўніцтва арэны выпала на мае падлеткавыя гады. Усё навокал было перакапана, таму моладзь збольшага сядзела па дварах. Мяне асабіста ад гультайства ратаваў футбол. Гуляў у яго з маленства зранку да вечара, вось бацькі і аддалі мяне ў 5 год у клуб «Дынама-Мінск». Дарэчы, менавіта на месцы «Чыжоўка-Арэны» было вялікае пясчанае поле і стары парк. Нам гэты прастор вельмі падабаўся. Бо ў дварах, здаралася, выбівалі мячом акно, і пасля нам хутка спілоўвалі браму.

Сёння мала што змянілася. Моладзь таксама канцэнтруецца па сваіх дварах. І выбіраецца ў парк, дзе можна пакатацца на ровары, узяўшы яго тут жа на пракат. Зімой тое ж самае з канькамі. Для аматараў санак тут насыпаная спецыяльная горка, з якой у несезон класна глядзець на прасторы раёна і адчуваць сябе царом хай і невялікай, але гары».

ТАА «Самсунг Электронікс Рус Компані», ІНН 7703608910

ТАА «Самсунг Электронікс Рус Компані», ІНН 7703608910