Беларус працаваў у Афрыцы і купіў сабе бабуіна
Сяргей некалькі гадоў правёў у Афрыцы. І хоць тамтэйшыя людзі надзвычай несентыментальныя, прывязанасць можа выклікаць нават павіян-бабуін.
19.10.2024 / 09:59
Але адзін з найбольш агрэсіўных прадстаўнікоў малпаў, які ў складзе зграі здольны даць адпор нават леапарду, можа быць шчыра прывязаным да чалавека. Як гэта адбылося, Onliner.by даведаўся ў Сяргея.
Знаёмства з бабуінам
— Раней у мяне быў чыста гастранамічны інтарэс да жывёл: гусеніцы шаўкапрада, палітыя лімонным сокам, плюс бутэлечка піва — гэта для мясцовых афрыканцаў найвышэйшы кулінарны здабытак. Простая курыца ўжо за шчасце. Таму гісторыя маёй сяброўства з бабуінам для мяне стала сапраўднай нечаканасцю.
Гэты прымат, калі яго выхоўваюць у чалавечай сям’і, падобны на дзіцяці ва ўзросце 2-3 гадоў і абараняе сваіх «родных» да апошняга ўздыху. У яго ёсць аблічча, свядомасць, асацыятыўны шэраг — як, напрыклад, у сабакі.
Мне давялося працаваць у Афрыцы: нас было 12 белых, астатнія — мясцовыя. Яны трымалі ў грузавіках зусім маленькіх малпачак — скажу проста: для ежы. Таму лёс жывёл першапачаткова быў незайздросны.
Аднойчы мясцовыя прывезлі маленькага бабуіна — памерам з сабачку. Мы яго падкормлівалі, прывыклі і так прывязаліся, што вырашылі забраць сабе, зрабіць «сына палка». Прыйшлі да афрыканцаў таргавацца. Бабуін ляжыць на даху грузавіка і, здаецца, разумее, што яму ў гэтым жыцці нічога не свеціць. Увесь яго лёс залежыў ад гэтых перамоў.
Старгаваліся на два пакі вады, гэта значыць 16 паўтаралітровых бутэлек, і €5. Для той краіны гэта сума! Спачатку прасілі ў 10 разоў больш. У выніку купілі бабуіна. Ён радаваўся як дзіця.
Празвалі мы яго Карла. Адначасова ўладкавалі ўсё як трэба: зрабілі навес для практыкаванняў, накрылі яго бамбукам, укруцілі ланцуг (таўшчынёй большы, чым для калодзежа), які наш гадаванец пастаянна рваў: сіла неверагодная.
Паступова наш працоўны калектыў ператварыўся ў яго зграю, а тэрыторыю ён пазначыў як сваю.
Карла і сам адчуваў сябе неад’емнай часткай зграі і нават вызначыў сярод людзей «альфа-самца».
Dolce vita для Карла
— Звычайную бочку з вадой наш новы сябар выкарыстоўваў як свайго роду джакузі. Сорак градусаў у цені, а Карла ляжыць у бочцы, як гаспадар жыцця.
Бывала, з раніцы, калі п’еш каву, чуеш віск і крыкі — гэта бабуін гоніць сабак, іншых малпаў, коз і ўсякую іншую жывёлу. Пазней мы збудавалі яму шост даўжынёй метраў пяць.
Бабуін залазіў на яго, як на аглядную вышку, сядзеў і назіраў, што адбываецца, кантраляваў перыметр.
Калі пачыналася навальніца — а ў Афрыцы гэта сапраўды страшнае відовішча, — Карла злазіў з шаста і хаваўся ў самым аддаленым кутку доміка, які мы яму пабудавалі.
Аднойчы наш бабуін скіраваўся на рынак, дзе гандлявалі мясцовыя. Яго ведалі як «бабуіна белых» — есці яго нельга, але паганяць можна.
Бабуіны вельмі спрытныя, як у фільме «Маска», так што злавіць іх няпроста. Ён там наладзіў сапраўдны беспарадак. Гандляры прыходзяць і кажуць: «Забярыце сваю жывёлу». А мы такія: «Мы і радыя б, але ён не ідзе».
У выніку пасля «перамоваў» бабуін усё ж такі вярнуўся. Яго нават пакаральна прывязалі на ланцуг, каб усе мясцовыя бачылі: звяруга пад наглядам.
На волю
— На жаль, хутка мы з’ехалі з гэтай мясцовасці, і для Карла пераезд стаў псіхалагічнай траўмай. Незнаёмае месца, незнаёмыя людзі, не ўсе з іх былі добрыя да нашага гадаванца. Бабуін уцякаў, вяртаўся, пастаянна шукаў каго-небудзь з тых 12 чалавек сваёй «зграі». Жудасна нерваваўся.
Але праца ёсць праца, і неўзабаве «зграю» раскідала па розных кутках краіны. Стала зразумела: прыйшоў час выпусціць Карла на волю.
Яго адвезлі кіламетраў на 50 ад базы, але пазней афрыканцы сказалі, што ён вярнуўся да таго месца, дзе яго прыручылі, а гэта было кіламетраў 700 адтуль.
Там ён і знайшоў новую сям'ю, новую «зграю». Адным словам, прывязанасць бабуіна да чалавека бязмежная.
Ён не падарунак у дзікай прыродзе і ў зграі, але калі яго прыручыць, праявіць цярпенне і ласку, больш адданага стварэння не знойдзеш.