Беларус з ЗША расказаў, як беларусы пераадольваюць наступствы маштабнага ўрагану і як дапамагаюць іншым
Актывіст з Паўночнай Караліны Іван Бачарэнка распавёў газеце «Беларус», што адбываецца ў яго акрузе зараз. Беларус актыўна ўключыўся ў справу па пераадольванні наступстваў урагану. Ён расказаў, што адбывалася падчас стыхіі, як паводзяць сябе беларусы і якія меры прымаюць мясцовыя ўлады.
01.10.2024 / 08:53
Наступствы ўрагану ў Эшвіле (Паўночная Караліна). Фота: Mike Stewart / AP
— Што адбывалася ў вашай мясцовасці і як вы даведаліся, што адбылося ў іншых месцах?
— За некалькі дзён да ўрагану мясцовыя навіны (WBTV, WSOC) перадавалі папярэджанні і рэкамендацыі па падрыхтоўцы. На тэлефон таксама паступалі апавяшчэнні ад мясцовага пажарнага дэпартамента пра стан надвор’я ў рэгіёне. У чацвер днём пачала паступаць інфармацыя аб узроўні небяспекі ўрагану, у тым ліку адносна суседніх каўнці і стану дарог. Вялікую ролю ў распаўсюджванні інфармацыі адыгрываюць сацыяльныя сеткі, напрыклад, мясцовыя ўлады маюць афіцыйныя старонкі ў Facebook (напрыклад, гэта). З большасці, менавіта адтуль у першыя часы з раніцы ў пятніцу паступала інфармацыя.
— Якія наступствы ўрагану вы бачылі асабіста?
— Наш дом знаходзіцца каля кукурузнага поля, а найбліжэйшы лес — за 300 метраў. Навокал поля асаблівай небяспекі не было. Аднак за 500 метраў ад нас пачалася будаўніцтва, і мы перажывалі, што, калі падымецца вецер, будаўнічы матэр’ялы могуць паляцець у наш бок. У чацвер увечары, каб ацаніць магчымую небяспеку, мы абыйшлі ўвесь двор і вымералі адлегласць ад дрэў да хаты, на ўсялякі выпадак. З вечара прыгатавалі ваду і зарадзілі power bank. Ноччу падняўся моцны вецер, які паваліў лес, а ў суседзяў знікала электрычнасць. У пятніцу па вуліцах Cornelius і Huntersville ляжалі паваленыя дрэвы і смецце. На суседняй вуліцы дрэва ўпала на драўляны дом. Наш участак цудам застаўся непашкоджаным. Але мы ведаем, што некаторым беларусам пашанцавала менш.
— Што робяць мясцовыя ўлады? Ці ёсць перабоі з электрычнасцю? Вадой? Прадуктамі? Ці былі папярэджанні?
— На мой погляд, улады робяць вельмі шмат. У мяне ёсць з чым параўноўваць, калі вы разумееце, пра што я. Учора, пасля ацэнкі пашкоджанняў, увечары на афіцыйных старонках і старонках мясцовых бізнэсаў пачалі стварацца пункты збору гуманітарнай дапамогі. Адкрылі шэлтары і школы, дзе можна пераначаваць і паесці. Мясцовы авіяклуб у Concord з заўтрашняга дня (9:30) некалькі разоў у дзень пачынае палёты ў цяжкадаступныя месцы для пастаўкі ежы і адзення.
— Што робяць мясцовыя жыхары? Як ідзе валянтэрскі рух?
— З майго асяроддзя: большасць жыхароў нашага і суседняга каўнці маюць сваякоў у завадской частцы. У мяне некалькі сяброў пацярпелі ад стыхіі ў раёнах Бум, Эшвіл і Блаўін Рок. Мясцовыя жыхары звязваюцца з сем’ямі, сябрамі і знаёмымі, каб даведацца, ці ў бяспецы яны і ці патрэбна ім дапамога. Тыя, у каго няма фізічнай сувязі, арганізуюць валанцёраў:
— Ці ведаеце вы пра пацярпелых сярод беларусаў? Які самы эфектыўны спосаб дапамагчы?
— Я і мая дзяўчына— актывісты беларускай супольнасці Паўночнай Караліны. Пасля атрымання першай інфармацыі аб маштабе катастрофы мы пачалі думаць, як можна дапамагчы, куды ісці і з кім звязвацца. Вядома, спачатку мы звязаліся з сябрамі, якія жывуць у горных раёнах, каб даведацца, ці ўсё ў іх добра. Потым мы апублікавалі паведамленне ў нашай мясцовай групе беларусаў Караліны і пачалі дзейнічаць. Але тут нас чакала неспадзяванка — дакладней, дзве.
Першая добрая: мясцовыя жыхары і ўлады так хутка рэагуюць, што вялікую частку працы ўзялі на сябе. У нас была ідэя ў нядзелю арганізаваць пункт збору матэрыялаў, рэчаў і ежы, але мясцовыя цэрквы аператыўна пачалі адкрываць пункты збору. Іх стала так шмат, што мы ўжо адмовіліся ад гэтай ідэі. Гэта вельмі радуе, бо абсалютна незнаёмыя людзі праяўляюць клопат праз валанцёрства і ахвяраванні.
Другая частка — беларусы жудасна ўпартыя. Мы ведаем пра некалькі сем’яў, якім, магчыма, патрэбна дапамога, але яны кажуць: «Мы ўсё самі, і не праз такое праходзілі. Гэта глупства. Дапамажыце іншым.» Нягледзячы на гэта, мы гатовыя шукаць дапамогу для тых, хто ў ёй мае патрэбу.
На мой уласны досвед, самая якасная дапамога — гэта сесці за трачок і паехаць з інструментамі, каб разбіраць пашкоджанні. Вядома, ёсць і іншыя спосабы дапамогі: асабіста перавесці, колькі магчыма, грошай або прывезці абед. Калі ёсць дзеці, можна заняць іх на некаторы час, каб бацькі мелі магчымасць разабрацца, што рабіць, і гэтак далей.
Калі казаць пра нас, мы зрабілі ахвяраванні. Акрамя таго, у нас ёсць хатнія жывёлы (Луна, французскі бульдог і Брус, бэтманаўскі кот), таму мы абавязкова з’ездзім на пункт збору, каб прывезці корм для жывёл, а таксама паедзем дапамагаць разбіраць завалы.