Хлопец расчараваўся ў працы ў Польшчы, вярнуўся ў Беларусь, але і на радзіме доўга не вытрымаў
Летась у верасні Мікіта адкрыў працоўную візу і з'ехаў працаваць у Польшчу. Аднак з-за невялікага заробку праз паўгода вярнуўся на радзіму. За два месяцы ў Беларусі ён не змог знайсці адэкватную працу і зноў адправіўся ў Польшчу. Цяпер у яго ўсё атрымалася, хоць новую працу ён таксама лічыць не моцна прывабнай. Гісторыю хлопца апісвае Ex-press.by.
12.10.2023 / 12:05
Ілюстрацыйны здымак. Фота: «Наша Ніва»
26-гадовы Мікіта ў свой час скончыў БНТУ па спецыяльнасці «інжынер-будаўнік». Адпрацаваўшы некалькі гадоў па размеркаванні, ён зразумеў, што дамагчыся рэальнага поспеху ў гэтай сферы неверагодна цяжка, а калі і можна, то праз доўгія-доўгія гады.
— Нейкі час я самастойна вывучаў праграмаванне, каб паспрабаваць зачапіцца ў ІТ, але ўсе сумоўі, на жаль, я праваліў, — кажа ён.
Ішоў і час, і, па словах Мікіты, ён разумеў, што пара пачынаць зарабляць грошы. Знайсці высокааплатную працу ў Беларусі было практычна нерэальна, таму ён вырашыў адкрыць для сябе Польшчу.
— Мінулай восенню я зрабіў працоўную візу праз турагенцтва ў сваім горадзе. Звяртаўся туды, таму што займацца зборам усіх дакументаў — той яшчэ гемарой. А ў агенцтве ўсё ж такі людзі прафесійныя. Так, хутчэй за ўсё, я пераплаціў, але затое захаваў свае нервы, — распавядае Мікіта.
Хлопец атрымаў працоўную візу на год і праз пару тыдняў сабраў рэчы, зберажэнні ў памеры 500 еўра і адправіўся ў Польшчу.
— Я выбраў тую працу, якую мне і прапанавалі ў агенцтве. Вядома, я разумеў, на што іду. Гэта быў прыгарад Варшавы, склад аўтазапчастак. Па апісанні ўсё было проста супер: васьмігадзінны працоўны дзень, зарплата каля тысячы даляраў, бясплатнае пражыванне ў хостэле і мноства іншых «плюшак». Трэба сказаць, што яны мяне і праўда вельмі здзівілі, калі сустрэлі проста з аўтобуса па прыездзе ў Варшаву, — кажа хлопец.
Першыя некалькі дзён Мікіта знаходзіўся ў стане некаторага шоку, бо такога індывідуальнага падыходу ён не чакаў. Спачатку яго засялілі ў хостэл, а потым ён падпісаў дамову. Працу малады чалавек пачаў на наступны дзень.
— Хостэл быў цалкам сабе адэкватны: усяго толькі тры чалавекі ў адным пакоі. Пры гэтым там быў даволі сучасны рамонт і кухонная тэхніка. Што датычыць першых працоўных дзён, то яны прайшлі выдатна: гэта было нешта накшталт азнаямлення, мне паказвалі, чым менавіта я буду займацца і што ад мяне патрабуецца, — кажа хлопец.
Паводле яго слоў, усё, што ён рабіў — гэта складваў і пакаваў пэўны від і пэўную колькасць аўтазапчастак у скрынку:
— Я заўсёды выбіраў начныя змены, таму што пагадзінная стаўка ноччу больш высокая, чым днём. Таму ноччу я працаваў, а днём адпачываў. Так прайшоў першы месяц, а затым і наступныя пяць, пакуль я адтуль не наважыўся звольніцца. Асноўная прычына звальнення — гэта зусім не тая зарплата, якую абяцалі мне ў агенцтве, замест 1000 я атрымліваў толькі каля 700 еўра плюс да ўсяго мяне дзіка задзяўбала сама праца.
Паводле яго слоў, яна ніяк не змянілася, колькі б ён ні прасіў перавесці ў іншы аддзел, — заўсёды атрымліваў адмовы.
— Я проста стаміўся вечна пералічваць гэтыя аўтазапчасткі і цягаць іх туды-сюды. Таму была прынята рашэнне з'ехаць назад у Беларусь, — распавядае Мікіта.
За паўгода хлопец вельмі засумаваў па роднай краіне. Ён думаў, што больш дакладна нікуды не з'едзе з Беларусі. Аднак праседзеўшы дома месяц, а потым і яшчэ два, ён зрабіў выснову, што шукаць працу па спецыяльнасці проста няма сэнсу. Праца за 600 рублёў на будоўлі яго не вельмі і прываблівала.
— Калі шчыра, я быў у роспачы. Гэта быў той самы момант, калі наогул не разумееш, што рабіць далей. Я не разумеў, куды мне ісці, куды падацца, дзе зарабіць на жыццё. Мяне вельмі моцна расчароўваў той факт, што мне ўжо цэлых 26 гадоў, а я як быццам згубіўся ў гэтым віры, — адзначае Мікіта.
Але ўсё ж такі хлопец узяў сябе ў рукі і ўладкаваўся працаваць кіроўцам таксі ў сваім горадзе. Прапрацаваўшы тыдзень і зарабіўшы даволі нядрэнныя грошы, ён успомніў, што ў яго ўсё яшчэ дзейнічае віза і працаваць таксістам цалкам можна і ў Польшчы. У выніку, нядоўга думаючы, хлопец сеў у машыну і зноў з'ехаў пакараць Польшчу.
— Таксістам я працую ўжо тры месяцы. Пакуль што мне рэальна ўсё падабаецца: я магу працаваць калі захачу, колькі захачу і дзе захачу — проста кайф. Каб мець «чыстымі» парадку 1000, трэба стабільна працаваць гадзін па 8-10 і мець па 30-40 кліентаў у дзень, — тлумачыць хлопец.
Паводле яго слоў, аб вяртанні ў Беларусь пакуль што гаворкі не ідзе, бо ён падаўся на «карту пабыту» (польскі дазвол на жыхарства) і пакідаць Польшчу цяпер яму нельга.
— Пакуль што буду чакаць ДНЖ і працаваць. Зразумела, што праца не самая прывабная, але мне нармальна, я ўжо прывык. У любым выпадку — гэта значна лепш, чым пералічваць і цягаць аўтазапчасткі, — прызнаецца Мікіта.