Aktrysa i śpiavačka Nastaśsia Špakoŭskaja: U svoj čas ja nie stała lizać nikomu dupu
Z aktrysaj i śpiavačkaj Nastaśsiaj Špakoŭskaj my sustrelisia ŭ jaje hrymiorcy, u teatry imia Horkaha.
15.11.2018 / 17:25
«Vosień dobraja była. Navat nie było kali dumać pra toje, što žyćcio — tlen, — žartuje Nastaśsia. — Serca tolki daje pra siabie znać. Jano abmiažoŭvaje mianie. Nie chočacca bolš spračacca i niešta dakazvać. Kali raniej my ŭ pieśniach hurta NAKA adhukalisia na niejkija chvalujučyja padziei, to ciapier ja kirujusia instynktam samazachavańnia. Usio, što adbyvajecca navokał, ja prapuskaju praz serca, a addaču atrymlivaju minimalnuju. Mnie stała škada siabie. Zładzim kancert u sakaviku-krasaviku, padviadziom rysu pad hetym etapam».
U 2019 hodzie hurt NAKA adśviatkuje svajo 15-hodździe. Adznačyć jaho Nastaśsia płanuje vialikim kancertam, dziela jakoha, narešcie, źbiarucca ŭsie muzyki.
«Dakładna źbiaru i elektryčny poŭny skład Naka i Nakapiano. Heta budzie kancert-dyjałoh z našymi prychilnikami. My budziem pytacca ŭ tych, chto pryjdzie na kancert, što z našych starych i novych piesień jany chacieli b pačuć. Vykanajem niekatoryja rečy, jakija daŭno nie śpiavali, abo na kancertach nie vykonvali naohuł».
Pamalilisia dyk pamalilisia
Adna z tych rečaŭ, što nie hučyć na kancertach NAKA, — pieśnia na słovy Janki Kupały «Maja malitva».
Ad redakcyi: nahadajem, što ŭ 2015 hodzie kampazitar Aleh Moŭčan padaŭ u sud na Nastaśsiu Špakoŭskuju za toje, što jana parušyła jaho aŭtarskija pravy, kali zapisała svaju aranžyroŭku na pieśniu «Malitva», jakuju musiła vykanać u muzyčnym prajekcie «Re:Pieśniary». Tady praz sud Aleh Moŭčan spahnaŭ sa Špakoŭskaj amal 600 (5 młn 780 tys.) rubloŭ.
«Šmat času ŭžo prajšło. Rany byccam zažyli. Ale taja situacyja mianie ŭzrušyła vielmi hłyboka. Na pasiadžeńniach suda ja azirałasia pa bakach i nie mahła pavieryć u toje, što heta možna adbyvacca. Jak možna sudzić za malitvu? Kali sudździa začytvała pryhavor, u mianie ślozy lilisia hradam. Ja ŭjavić sabie nie mahła, što tak možna «pamalicca». Paśla my, uražanyja ŭsimi hetymi padziejami, vypuścili albom, zapisali «Maju malitvu», ale jaje vykonvać žadańnia niama. Viedajecie, čałaviek starajecca nie viartacca da taho, što adnojčy zrabiła jamu baluča. Praściej zabyć».
I kročyć dalej.
Zabaronienyja zabaraniajuć
U instahramie śpiavački za apošni tydzień źjavilisia dziŭnyja fotazdymki. Nastaśsia va ŭbory namienkłaturnaj rabotnicy 80-ch hadoŭ fatahrafujecca z Volskim, Vajciuškievičam, jakija taksama apranutyja pa modzie tych časoŭ.
«O, chaciełasia b, kaniečnie, zachavać intryhu, ale heta zdymki navahodniaj pieradačy dla telekanała «Biełsat». Pa zadumcy režysiora i scenarysta, artysty, jakija byli zabaronienyja ŭ Biełarusi, hrajuć kamisiju, jakaja zabaraniaje vystup artystaŭ na scenie. Atmaśfiera była na zdymkach cudoŭnaja, my ad dušy paśmiajalisia».
Manijakalnaja žarść da navizny
«Moj muž kaža, što ŭ mianie manijakalnaj žarść da navizny, — praciahvaje Nastaśsia. — Heta prajaŭlajecca va ŭsim. Kali ŭ žyćci nie adbyvajecca ničoha novaha, ja vielmi chutka pačynaju sumavać. Mnie nieabchodna, kab pobač znachodzilisia novyja ludzi, ad jakich ja atrymlivaju emacyjnaje ŭzrušeńnie».
Akciorskuju prafiesiju Nastaśsia Špakoŭskaja vybrała nie ŭ apošniuju čarhu mienavita z hetaj pryčyny. A jak ža mahła hetaja «niesumnaja dziaŭčynka», tak nazvała siabie Naścia sama, pracavać u ofisie?
Dzie, jak nie na teatralnaj scenie, jość mahčymaść kožny dzień adčuvać novyja emocyi?
Siońnia Nastaśsia Špakoŭskaja rychtujecca da premjery śpiektakla «Abłomaŭ» pa pjesie Michaiła Uharava.
«Cikavy materyjał. Cikavy tvorčy sajuz maładoj režysiorki Mašy Matoch i narodnaha artysta Barysa Łucenki, jaki źjaŭlajecca mastackim kiraŭnikom śpiektakla. Maša i Barys Ivanavič — heta inšyja epochi. I tak cikava apynucca pamiž imi».
Premjera śpiektakla «Abłomaŭ» adbudziecca 20 śniežnia.
Nastaśsia Špakoŭskaja ŭpeŭnienaja, što tvorčaja praca talenavitych ludziej pavinna ŭznaharodžvacca. Nie tolki materyjalna.
«Pra materyjalnuju ŭznaharodu ŭ teatry havaryć nie davodzicca, ale pośpiech vymiarajecca nie hrašyma, a zapatrabavanaściu śpiektakla ŭ hledača».
Što ž tady rabić, kali teatr hrošaj nie prynosić, kancerty adbyvajucca redka? Zdymacca ŭ kino.
Chočaš zdymacca ŭ kino — siabruj z usimi i ŭśmichajsia ŭsim
«U maim tvorčym žyćci čamuści adbyvajecca tak, što ŭ teatry ja ihraju ŭ asnoŭnym vialikija roli, a ŭ kino mnie dastajucca maleńkija epizody. I mianie heta biantežyć. Ja ž padychodžu da roli adkazna, rychtujusia da jaje, jak da vialikaj, a na ekranie heta vyhladaje tak: «Voś-voś zaraz pakažuć, vuń ja, usio».
Nastaśsia Špakoŭskaja źniałasia ŭ adnym z epizodaŭ filma «Kryštal».
«Heta rola nie adznačyłasia ničym asablivym. I ja naohuł nie razumieju toj šumichi, jakaja padniałasia vakoł hetaha filma. Radasna tolki toje, što ŭ biełaruskim kino adbyvajucca niejkija padziei, što my ŭ stanie nie tolki niešta łajać, a možam chvalić. Heta doryć nadzieju na toje, što ŭ našym kino buduć zdaracca niejkija pryjemnyja niečakanaści».
Adnak siońnia dla Špakoŭskaj kino — heta prosta sposab zarabić hrošy. Za adzin, dva dni zdymak u kino płaciać stolki, kolki akcior u teatry zarablaje za miesiac.
«Na žal, ja zdymajusia vielmi redka. Čamu? U kino naohuł pytańnie zaniataści akciora reč fatumnaja. Šmat čaho tut zaležyć ad losu».
«Asiarodździe tut svajo, bałocistaje. Usie adzin adnaho viedajuć, treba chadzić uśmichacca ŭsim, siabravać z usimi. Ja ž narabiła šerah pamyłak, kali raniej vykazvałasia zanadta adkryta. Treba być razumnaj i chitraj. Ja nie stała lizać dupu tym, kamu treba było jaje lizać».
«I ciapier sa mnoj prosta nie chočuć źviazvacca, ja tak dumaju. Ale ja nie bačyła apošnim časam nivodnaha filma, dzie b ja škadavała, što nie źniałasia».
Pry hetym Nastaśsia supracoŭničaje z maładymi režysiorami, jakija jašče vučacca ŭ Akademii mastactvaŭ.
«Šmat ludziej ciapier robiać alternatyŭnaje kino. I ich sproby mianie zachaplajuć. Ale heta toje kino, dzie ty zdymaješsia biaspłatna, tolki dziela taho, kab prosta padtrymać talenavitaha maładoha režysiora.
Ale mianie vielmi zasmučaje, kali maładyja režysiory, jakim adkrytyja ŭsie šlachi, znoŭ pačynajuć zdymać kino pra vajnu. Kab mnie zaraz było 19 hadoŭ, ja b zdymała jakuju-niebudź dzič, dvižniak».
I chacia, pryznajecca Nastaśsia, u jaje jość dumki pra toje, kab pastavić, naprykład, śpiektakl, ale jana nie robić hetaha. Pa-pieršaje, tamu, što treba dumać pra kamiercyjny patencyjał prajekta.
«Kali rabić niešta svajo, usio adno daviadziecca dumać, jak viarnuć hrošy, vydatkavanyja na pastanoŭku. Adzinkam, pryčym vielmi talenavitym adzinkam, udajecca sumiaščać toje, što cikava samomu, z tym, na što pojdzie hladač».
Toje ž Nasta kaža i pra zdymki klipaŭ dla svajho hurta.
«U peŭny momant źjaviłasia pytańnie: navošta? Ja zaraz nie baču sensu ŭkładać svoj zarobak za ceły hod u zdymki klipa. Ciapier ža možna źniać videa na telefon, zalić u «Jutub» i jaho pahladziać tyja ž 4 000 čałaviek, što i prafiesijna źniaty klip. Navošta?»
«Ja vielmi lanivaja. I kab možna było viesieła lažać pad koŭdraj, ja b heta i rabiła. Asabliva takoj poźniaj vosieńniu. Ale, znoŭ ža, kažučy pra maju žarść da navizny, mnie vielmi chutka stanovicca sumna. I ja lublu svaju prafiesiju, mnie padabajecca sustrakacca ź ludźmi, znachodzicca ŭ viečnym ruchu. Kaniečnie, ja sumuju, kali vakoł mianie adbyvajecca poŭnaja fihnia. Byvaje, što na repietycyjach mianie padmyvaje psichanuć. Ale ja z uzrostam stała razumieć, što kali ty ŭprohsia ŭ spravu, to ty nie maješ nijakaha prava zryvać repietycyi ci rabić tolki toje, što chočacca tabie.
Jak skazała adna maja znajomaja: «Nikoli nie zdavajsia, hańbisia da kanca».
Ale ŭsia mituśnia, usie kryŭdy, usia stomlenaść adstupaje na druhi płan, kali zachodzić havorka pra dziaciej.
«Treba być vielmi dziorzkim čałaviekam, kab skazać: «Nie, ty siońnia naradžacca nie budzieš»
«U maim razumieńni, u adekvatnych ludziej maciarynstva ŭ pryjarytetach, biassprečna, pad numaram adzin. Ja nie razumieju, jak možna vybirać pamiž pracaj i dziećmi. Heta vielmi lohka sumiaščajecca. Na vośmym miesiacy ciažarnaści ja vystupała na rok-fiestyvali, kali była ciažarnaja Sierafimaj, źbiehła z radzilni na «Rok-karanacyju». Maja kaleha na 9 miesiacy ihrała ŭ «Intymnaj kamiedyi». Tamu ja navat nie ŭjaŭlaju, jak možna admovicca ad maciarynstva. Treba być vielmi dziorzkim čałaviekam, kab skazać svajmu dziciaci: «Nie, siońnia ty naradžacca nie budzieš, u mianie inšyja płany».
Starejšamu synu Nastaśsi Arsieniju zaraz 12 hadoŭ.
«U Arsiušy pačynajecca pierachodny ŭzrost. My, byvaje, svarymsia, ale majoj złości chapaje na dźvie chviliny. Paśla my situacyju razrulvajem, prosim adzin u adnaho prabačeńnia. Ničoha nie mahu z saboj zrabić, dziaciej ja lublu pa-varjacku. Kali była ciažarnaja Sierafimaj, dumała pra toje, jak ja zmahu kahości jašče palubić, mnie zdavałasia, što ŭsio majo serca naležyć synu, a paśla zrazumieła: kachańnie, jano nie dzielicca, jano pamnažajecca. Adnym sercam možna lubić i dziaciej, i pracu, i kaleh, i ŭvieś śviet. A voś baćkoŭskija schody ŭ škole nie lublu».
«Baćkoŭskija schody liču pustym marnavańniem času. Mnie niecikava vysłuchoŭvać prablemy, jakija mianie nie datyčacca. Taksama mnie niecikavyja ludzi ź inšaha asiarodździa. Kolki razoŭ abiacała sabie bolš nie chadzić tudy. Usie pytańni, liču, možna vyśvietlić z nastaŭnicaj pa telefonie».
Chatniaje navučańnie idealna dla pačatkovaj škoły
«Naša sistema adukacyi nastolki niedaskanałaja, dziaciej hruziać nastolki lišnimi rečami. Toje, što dziciaci ŭ škole vykładajuć vosiem hadzin, jon doma moža vyvučyć za 15 chvilin. Maje dzieci ŭ sadok nie chadzili. Ja škaduju ciapier, što ŭ mianie nie chapiła adkaznaści pakinuć dziaciej na chatnim navučańni i ŭ pačatkovaj škole. Ale razumieju, što ad socyuma dziaciej nie schavaješ».
Tolki byvaje, raskazvaje Nastaśsia, što ŭ jaje serca kryvioj ablivajecca, kali dzieci płačuć, što nie chočuć iści ŭ škołu.
«Z adnaho boku, ja razumieju, što hetych śloz mahło b nie być. A ź inšaha boku, ja dzieciam u takich vypadkach kažu: «A vy dumajecie, ja na svajoj pracy zaŭsiody rada ŭsich bačyć?»
A dadatkovymi hurtkami Nasta Špakoŭskaja dziaciej nie pierahružaje.
«My prosta tak lubim svoj dom, što čaściej imkniomsia pravodzić čas tam: hulać na pryrodzie, palić kamin».
U horad ja bolš nie viarnusia
U svoj pryvatny dom Nastaśsia ź siamjoj pierajechała hod tamu.
«Moj dom — heta jak vydych. Paśla burnaj dziejnaści ŭ horadzie tak chočacca siudy, u ciš, viedać, što ciabie tut akružajuć tolki blizkija ludzi. Ja vielmi lublu sustrakacca ź siabrami, lublu doŭhija razmovy, prahułki. Navat dreŭcy pasadziła na ŭčastku. Kamianioŭ navieźli, kab dvor nahadvaŭ niešta dzikaje i pryrodnaje. I dakładna viedaju, što ŭ horad bolš nie viarnusia».