Славамір Адамовіч

19.08.2005 / 13:00

Тацяне Сямірскай

Ой, жанчына, любі мяне,

ой любі, пакуль я жывы!

Не чакай ад мяне ямнага,

бо пры мне толькі ранаў швы.

А ня любіш — пільнуй надзейнага,

а ня хочаш — свайго знайдзі,

рабачая і дабрадзейнага,

каб з табою заўжды хадзіў.

Не маё, не маё правіла —

жыць-пражыць, як што набяжыць.

А калі ж, калі мяне спанаравіла,

не спрабуй, ня думай адваражыць.

Палюбі вазьмі безумоўнага,

пасьцялі пасьцелю на двох,

пасьцялі з таго, што ё, — зь невымоўнага,

я зайду у твой абарог.

Во як гэтая птушка кнігаўка,

запяі мне раніцай: мілы, піць!..

Абачнуся і ціха выгукну:

як жа файна з каханай быць!

Осла