Кацярына Пікірэня стала дырэктаркай кнігарні «логвінаЎ» у 22 гады - гутарка

Кацярыне Пікірэні толькі 22 гады, але на сваіх далікатных плячах яна трымае найлепшую незалежную кнігарню. Адцягнуўшы Кацярыну ад працы і тэлефонных размоў, мы распыталі яе пра вучобу ў Медыцынскім універсітэце, пра кнігарню з яе наведнікамі, і не абмінулі пытанняў пра беларускую літаратуру.

Каця — дачка медыкаў. Пасля школы яна вырашыла пайсці па шляху бацькоў і паступіла ў медунівер.

Мяне так выхавалі

З самага дзяцінства мне ледзьве хапала пальцаў адной рукі, каб пералічыць усе тыя заняткі, з якімі я хацела звязаць сваю будучыню.

Я заўсёды добра ставілася да беларускай культуры — мяне так выхавалі. Пачала размаўляць па-беларуску, калі паступіла ва ўніверсітэт. Людзі распавядаюць пра нейкія ўрачыстыя крокі, пра падзеі, якія падштурхнулі іх да гэтага кроку, — у мяне такога не было. Ва ўніверсітэце імкнулася размаўляць па-беларуску заўсёды, нягледзячы на цяжкасці з перакладам некаторых тэрмінаў.

Медыцынскі ўніверсітэт я не скончыла, сышла з 4 курса, бо ў пэўны момант прыйшла да высновы, што трэба займацца тым, што любіш, а не тым, да чаго ставішся проста нейтральна.

Жывых трэба баяцца, а не мёртвых

Я ніколі не шкадавала, што вучылася ў Медзе.

Былі моманты, рабілася кепска на аперацыях — здавалася, пацыент вось-вось прачнецца і адчуе гэты боль.

Упершыню Кацярына трапіла ў кнігарню ў дзень яе адкрыцця. Месца, у якім канцэнтруецца якасная літаратура, прыцягвала дзяўчыну, і калі ўзнікла пытанне падзаробку, Каця не вагаючыся прыйшла ў «Логвінаў» і пэўны час працавала тут прадаўцом.

Усё адбываецца менавіта цяпер

З часам стала дырэктаркай. Развіццё кнігарні ідзе сваім шляхам і досведу ўтрымання месца такога фармату ў Беларусі пакуль не існуе. У пэўны момант узнікла патрэба размеркаваць функцыі: так з’явіўся таваразнаўца, мэнэджар і, натуральна, наступным крокам стаў пошук чалавека, які б усё каардынаваў і прымаў канчатковыя рашэнні. Ну вось і вырашылі паспрабаваць мяне.

Усё тут створана для размовы

«Логвінаў» — культавае месца, гэта не столькі кнігарня, гэта, хутчэй, кніжны клуб. Тут ніхто не прыспешвае з выбарам, можна прысесці за стол і пагартаць упадабаную кнігу.

Кнігарня — гэта месца сустрэчы самых розных, але безумоўна неабыякавых і творчых людзей.

Няма мэты стаць супергероем

Усе кнігі, ясная рэч, не паспяваю чытаць, але імкнуся заўсёды быць у тэме.

Тут няма мэты стаць супергероем, чытаць і ведаць усё. Перадусім люблю паэзію. Хтосьці цікавіцца міфалогіяй, хтосьці гумарыстычнай прозай. Мы проста чуем меркаванні адно аднаго, чуем розныя водгукі ад нашых жа заўзятараў. У выніку амаль пра кожную кнігу мы можам нешта распавесці, акрэсліць самае істотнае.

У людзей адбываецца культурны шок

Пра гэтае месца ведае не дужа шырокае кола людзей, ствараецца ўражанне адмысловай субкультуры. І сапраўды, шмат хто прыходзіць сюды, каб пабавіць час, патусавацца. Але

штодзень сюды прыходзяць новыя і новыя людзі

Яны задаюць недаверлівыя пытанні: «Дык у вас усё па-беларуску?»

Не трэба пужацца расейскай мовы

Не трэба пужацца расейскамоўнай літаратуры. Наша краіна дзвюхмоўная, то бок у ёй існуюць носьбіты абедзвюх моваў. І калі кніга напісаная расейскамоўным беларусам якасна, таленавіта, то яна мусіць быць і чытачу варта ведаць пра яе. І таму палітыка нашай кнігарні мае сваім прыярытэтам не толькі літаратуру беларускамоўную, але і ўвогуле літаратуру якасную, на якой бы мове яна не была.

Нельга браць за шкірку і прымушаць чытаць, чалавек павінен прыйсці да ўсяго самастойна. Мы адчыненыя для кожнага, так што хай заходзяць да нас.

У размове не абмінулі пытанняў пра стан беларускай літаратуры, яе хібы і тэндэнцыі развіцця.

Беларуская літаратура мае невялікі попыт

У маленькіх гарадах і мястэчках палічак з сучаснай беларускай літаратурай няма. Дый які можа быць попыт, калі пра існаванне гэтых кніг насельніцтва на перыферыі не ведае? Каб фармаваўся попыт, людзі павінны бачыць, што культура жыве і развіваецца.

Друкуйцеся

У нас мала прадуктыўных аўтараў, якія выдаюць кнігу за кнігай і чый творчы шлях можна прасачыць у друкаваных выданнях.

Нярэдка аўтар занадта адказна ставіцца да публікацыі, удасканальванне зацягваецца на гады, а тым часам тэксты старэюць, губляючы актуальнасць ці адпаведнасць самой асобе творцы. А варта выдаваць, калі ўжо ўзнікла такая думка, і першую, і другую кнігу — каб трэцяя, можа, была найлепшай.

Трэба пісаць пра сэкс

Трэба пісаць пра сэкс, увогуле пра ўсё. Забароненыя тэмы — гэта глупства. Гэта нельга хаваць і нельга выразаць. Гэта жыццё і гэта думкі.

Літаратура канцэнтруе рэчаіснасць, а не хавае яе праявы. Беларуская літаратура ў чымсьці занадта цнатлівая. Шчырасць і смеласць выклікае дыскусіі, спрэчкі, палярызуе меркаванні — а гэта найлепшы стымулятар літаратурнага працэсу.

Кніга мае сувенірнае значэнне

Цяпер папяровая кніга становіцца падарункам, прыгожым прадметам, які мае сувенірнае значэнне. Наша прывязанасць да папяровага фармату — проста трывалая звычка, безліч асацыяцый і ўспамінаў, нам падабаецца пах старонак, магчымасць адчуць літары на дотык.

А канчатковая перамога электроннай кнігі не за гарамі, гэта справа часу.

Тут сабраліся фанаты сваёй працы

Я маладая, энергіі і запалу ў мяне шмат, і гэтая дастаткова наіўная, юнацкая захопленасць толькі дапамагае мне працаваць. Самае цікавае, што тут я магу прасачыць увесь жыццёвы шлях кнігі, бо фактычна на гэтай жа тэрыторыі знаходзіцца выдавецтва.

У той жа кнігарні сустракаюцца тыя, хто карэктуе, рэдагуе, вярстае і афармляе кнігу, і тут жа яна, нарэшце, сустракаецца з чытачом,

Тут збіраюцца фанаты сваёй справы. А як жа інакш?

* * *

Кнігарня «логвінаЎ»

месціцца ў Мінску, па адрасе пр. Незалежнасці, 37а (раён плошчы Перамогі).

• 1
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0