Дзяржаўныя і набліжаныя да ўладаў СМІ робяць усё магчымае, каб гэтае нявер’е толькі ўмацоўвалася.
Навешванне ярлыкоў, недагаворкі, маніпуляцыя фактамі, а то і непрыхаваная хлусня — афіцыйная прэса, набліжаныя да ўладаў інфармагенцтвы і штатныя прапагандысты робяць усё магчымае, каб пасеяць недавер да афіцыйнай жа версіі прычын трагедыі ў мінскім метро. Прыкладаў шмат, таму спынюся на самых свежых.
«Мы жылі ў мірнай, спакойнай, радаснай краіне»
На пяты дзень суда па справе тэрактаў дзяржаўнае агенцтва БелТА змясціла каментар пад загалоўкам «Яны ўзарвалі наша быццё». Артыкул вельмі характэрны, бо тут ёсць усё з вышэйпералічанага — ад маніпуляцый да ярлыкоў. Аўтар Максім Гілевіч пачынае з таго, што наўпрост называе абвінавачаных Кавалёва і Канавалава тэрарыстамі. Хоць права такое мае толькі суд. І не дай бог "Нашай Ніве" такое напісаць -- нас бы зараз жа чакала папярэджанне і штраф.
«Мы жылі ў мірнай, спакойнай, радаснай краіне. Выбух у Віцебску здаваўся нам дзіцячым свавольствам. Выбух у Мінску на Дзень незалежнасці — хуліганствам, хай і занадта жорсткім. Выбух у метро паставіў кропку», — працягвае аўтар. Спецыфічнае, прызнаюся, ўяўленне ў спадара Гілевіча пра спакой і радасць, калі паўсотні параненых у Віцебску і гэтулькі ж ў Мінску падаюцца яму ўсяго толькі свавольствам і хуліганствам. Што тут казаць пра такую «дробязь», як арышт сотняў дэманстрантаў і пасадка ў турму кандыдатаў у прэзідэнты ў дзень выбараў. Хіба што гэта ўжо стала нормай для «спакойнай і радаснай краіны».
Дробяззю для аўтара аказалася і злёгку зманіць пра ўвядзенне надзвычайных мераў бяспекі на масавых мерапрыемстваў. Ён сцвярджае, што «краіна стала другой, падазронай» пасля 11 красавіка. Нагадаем жа яму, што турнікеты і металашукальнікі з’явіліся ў 2008 годзе, пасля «хуліганства» каля стэлы на праспекце Пераможцаў.
Далей Максім Гілевіч параўноўвае вынікі расследавання ўзарваных у 1999 годзе жылых дамоў у Маскве і поспехі беларускіх следчых у справе 11 красавіка. Ён цытуе жанчыну, што жыве ў адбудаваным на месцы маскоўскай трагедыі доме. Яна кажа, што жыве з пачуццём невядомасці, не ведаючы, дзе рване ў наступны раз. Аўтар з гонарам кажа, што «ў Мінску спрацавалі інакш». Што паміж выбухам і першым днём суда «ўсяго пяць месяцаў». Я адзін чагосьці не разумею? А як жа афіцыйная версія пра тое, што абвінавачаныя ўжо больш за дзесяць гадоў адточвалі сваё чорнае майстэрства?
«У 2006-м галасаваў за Мілінкевіча»
Услед за БелТА адзначылася інфармагенцтва «Інтэрфакс». Гэта з ягонай падачы пайшла гуляць на стужках навінаў інфармацыя пра тое, за каго ў 2006 годзе галасаваў абвінавачаны Канавалаў. Тут і пытанне да следчых, навошта пра гэта пыталі ў часе допыту. Але яшчэ больш незразумела, навошта было публікаваць менавіта гэты эпізод з пратакола допыту, калі цудоўна вядома, што датычнасці ні Мілінкевіча, ні кагосьці з яго атачэння, ні ўвогуле апазіцыі да трагедыі ў метро няма? Чаму не надрукаваць, што Канавалаў быў у БРСМе? На мінулым тыдні журналіст дзяржаўнага тэлекананала ўжо абвінаваціў апазіцыйных актывістаў у спачуванні да тэрарыстаў. Складваецца ўражанне, што хтосьці не спыняе спробаў выкарыстаць тэракт для дыскрэдытацыі апанентаў. Ці можа адцягнуць увагу і падазрэнні ад сябе? У любым выпадку, усё гэта падазрона.
Алексін і Тапузідзіс скончылі вайну за тытунёвы рынак Беларусі. Абодва прайгралі. А вось хто, здаецца, перамог4
Каментары