Яўген Андрэйчык расчараваўся ў палітычным актывізме: Я больш не працую з Беларуссю
25-гадовы Яўген Андрэйчык атрымліваў адукацыю у Еўрасаюзе. У 2020-м ён далучыўся да антылукашэнкаўскіх сілаў — працаваў галоўным рэдактарам у ініцыятыве Сашы Зверавай Voices from Belarus, а пасля ў Байсоле і ў Аб'яднаным пераходным кабінеце. Цяпер ён выставіў у сацсетках свой праграмны допіс пра тое, што спыняе сваю актыўнасць.
«Я больш не працую з Беларуссю.
Напэўна, фармулёўка дзіўная, але зараз вы зразумееце.
Беларускі палітычны актывізм сёння нагадвае форум прыхільнікаў старой відэагульні з аўдыторыяй 50 чалавек анлайн. Яны нешта абмяркоўваюць, арганізуюць івенты, але калі да іх выпадкова зойдзе чужы чалавек, ён нават не зразумее, што і каго абмяркоўваюць гэтыя людзі.
Ужо праз месяц у Беларусі новыя выбары. Цяпер у мяне не засталося станоўчых эмоцый ад працы з палітычнымі актывістамі або арганізацыямі з Беларусі. Мне здаецца, гэтая сфера развалілася. Разрыў паміж людзьмі ў краіне і дзейнасцю арганізацый стаў настолькі вялікім, што рацыянальнасць гэтай працы для мяне проста знікла. Гэта адбывалася паступова.
Я ўспамінаю свой энтузіязм, калі людзі выходзілі на вуліцы яшчэ перад выбарамі ў 2020. Тады я падумаў: «Ваў! Аказваецца, у нас столькі прагрэсіўных людзей з падобнымі поглядамі, і яны думаюць гэтаксама, як і я».
З часам я зразумеў, што гэта зусім не пра аднадумцаў. Далёка не ўсе сапраўды хацелі таго, што мы называем «дыпламатычнымі зменамі». Больш за тое, мала хто разумее сэнс гэтага словазлучэння.
Важна адзначыць, што ў мяне ў Беларусі не было сур'ёзных праблем. Я жыў даволі камфортна — значна камфортней за тых, чые правы мне хацелася адстойваць.
Я не стану казаць пра непрафесійнасць, таксічнасць і іншыя складанасці ў гэтай сферы. Гэта не дзіўна: многія людзі не мелі досведу ў тым, чым сталі займацца пасля 2020 года. Не кажучы ўжо пра нейкі досвед у менеджменце і выстройванні працэсаў.
Але, ведаеце, няхай усё гэта існуе хаця б у такім выглядзе. Гэта лепш, чым калі б нічога не было. Іншая справа, што гэта ўжо выглядае не так, як пачыналася, і ў гэтым я не бачу сябе. Мне хочацца сфакусавацца на рэальнасці і рэчах, якія маюць крыху большае значэнне ў гэты момант.
У гэтай сферы застаецца і шмат вядомых людзей, але іх намаганняў недастаткова. Не таму, што яны робяць мала, а таму што знаходзяцца ў такіх умовах.
А ўпэўненасць у тым, што Беларусь стане свабоднай, мяне не пакідае. Проста мне здаецца, што гэтую свабоду прынясуць зусім іншыя людзі. Не тыя, якіх мы ведаем зараз».
Як цяпер выглядае палітзняволены Юрась Зянковіч. Ён не ў робе, а ў цывільным касцюме10
Каментары