«Цяпер у нас ёсць ідэя паехаць калі-небудзь у Паўночную Карэю». Беларусы расказалі пра свае незвычайныя падарожжы
Пачынаецца лета, падчас якога многім беларусам усё ж удаецца з'ездзіць на адпачынак за мяжу. Апавяданні пра Турцыю і Егіпет ўжо не ўражваюць, а кадры з люксавымі Мальдывамі здаюцца чымсьці занадта далёкім? Вось ідэі цікавых маршрутаў ад герояў гэтага матэрыялу: Саудаўская Аравія, якая зусім нядаўна стала даступная турыстам; Кітай, куды не так проста трапіць, вандруючы аўтастопам; горад у Індыі, у які пускаюць толькі падрыхтаваных. «Анлайнер» пагутарыў з беларусамі, якія не шукаюць лёгкіх шляхоў.
«За візу давялося заплаціць $400»
Аляксей жыве ў Мінску, яму 32 гады, хлопец працуе ў IT-сферы. У лістападзе мінулага года ён адправіўся ў Саудаўскую Аравію — дзяржаву, якая да 2019 года была практычна недаступная для жыхароў большасці іншых краін (выключэнне рабілі для паломнікаў ці тых, хто прыязджае ў камандзіроўку). Але толькі падарожнікі падрыхтаваліся пакаваць чамаданы, як межы закрыліся праз пандэмію. Паступова абмежаванні здымалі, і ўжо ў 2023 годзе некалі закрытую краіну наведала больш за 106 млн чалавек.
«Так выйшла, што я перасякаўся з калегамі з Саудаўскай Аравіі па працы. Яны шмат расказвалі пра краіну, і мне стала цікава ўбачыць яе на свае вочы, — расказвае Лёша. — У Беларусі яе консульства няма, таму я звярнуўся ў мінскую турфірму.
Калі я нарэшце прынёс дакументы, мне сказалі іх перарабляць: з улікам часу на разгляд дзеянне той самай даведкі скончылася б. Давялося ісці па новым коле пекла. Сябры адгаворвалі: маўляў, навошта так мучыцца? Але я вырашыў з прынцыпу дайсці да канца.
Са слоў Аляксея, першапачаткова віза каштавала каля $150. У выніку ж з улікам пераробак заплаціць прыйшлося ўжо $400. Кінуць задуму трапіць у Саудаўскую Аравію хлопец не захацеў па некалькіх прычынах: па-першае, цікавасць, а па-другое, беларус стараецца стабільна выязджаць у адпачынак двойчы на год, прычым у тыя месцы, дзе ён яшчэ не быў. А тут краіна, якая зусім нядаўна адкрылася свету, — аўтэнтычнасць зашкальвае.
«Да паездкі я быў упэўнены, што Саудаўская Аравія падобная на ААЭ, дзе многае зроблена для турыстаў і некранутага, арыгінальнага амаль не засталося. Аказалася, чаканне і рэальнасць моцна адрозніваліся. У аэрапорце мяне сустрэлі вельмі добразычлівыя памежнікі. На вуліцах Эр-Рыяда грала музыка, у гандлёвым цэнтры я ўбачыў кінатэатры, дзе можна паглядзець нават жахі. Дарэчы, што да мовы:у масавых месцах я без праблем меў зносіны з мясцовымі на англійскай. Нават два-тры таксісты падтрымалі са мной размову».
Да паездкі Лёша вырашыў падрыхтавацца і шмат чытаў пра асаблівасці культуры і менталітэту (лайфхак для ўсіх падарожнікаў ад героя: заўсёды перад паездкай трэба хоць бы прабегчыся па базавых «можна» і «нельга»). Напрыклад, беларуса асабліва ўразіла, што за крадзеж вінаватаму могуць адрэзаць рукі, а раней з-за забароны на магію і чараўніцтва ў краіне нельга было купіць кнігі пра Гары Потэра. Праўда, зараз сітуацыя змянілася: цяпер у Эр-Рыядзе нават прадаюць наборы LEGO па матывах франшызы.
Амаль увесь час падарожжа (а гэта два тыдні) Лёша правёў у сталіцы — Эр-Рыядзе. Мінчук кажа, што заняцца там асабліва няма чым, асабліва калі прывык да актыўных падарожжаў. Шматпавярховікаў і вялікіх будынкаў тут пакуль няшмат, а многія месцы зачыняюцца некалькі разоў на дзень на час малітвы.
Для параўнання: па словах мясцовых, сярэдні заробак, якога хапае для базавага камфорту, — $4500.
Асобна запыталіся пра ежу. Лёша з усмешкай адзначае, што ў Саудаўскай Аравіі ён не спрабаваў чагосьці суперэкзатычнага, але яму запомнілася падача. Хлопец расказвае, што ў рэстаранах заказ прыносяць у велізарных талерках — усё таму, што ежай прынята дзяліцца і заказваць адну страву на ўсіх. Мясцовыя часта ядуць рукамі, але хутчэй у хатняй абстаноўцы. У кавярні такога Лёша не заўважаў.
«Ведаю, што ў мусульман не прынята ёсць левай рукой: яна лічыцца «бруднай». А я ляўшун, таму вырашыў загадзя даведацца, як да гэтага ставяцца мясцовыя. Меркаванні падзяліліся: адныя знаёмыя казалі, што для турыста гэта акей, а іншыя раілі ўсё ж выкарыстоўваць за сталом правую руку, — усміхаецца Лёша. — У прынцыпе, асаблівых абмежаванняў для тых, хто прыязджае, я не заўважыў, але, наколькі ведаю, мужчынам у гэтым плане лягчэй. Мясцовыя па-ранейшаму нервуюцца з-за фатаграфій на вуліцах, таму вялікую камеру я не браў. А яшчэ турыстам нельга трапіць у некаторыя мячэці».
Яшчэ адзін вядомы пункт для турыстаў — Стары горад, але тут беларус робіць агаворку: старыя рэчы там ёсць (напрыклад, зброя), а вось большасці пабудоў усяго каля 200 гадоў.
«Як мне падалося, у краіны ёсць перспектывы прыцягнуць турыстаў. Тут маюцца свае фішкі: тыя ж конкурсы прыгажосці сярод вярблюдаў, калі жывёлам дзеля перамогі нават нешта ўколваюць у губы!
У прынцыпе, на сам Эр-Рыяд я б рэкамендаваў выдаткаваць тры-чатыры дні, а далей падарожнічаць па іншых гарадах. Я б хацеў зноў пабываць у Саудаўскай Аравіі, але гадоў праз пяць-сем, калі ўвасобяцца ў жыццё ўсе задуманыя праекты».
«Мяжа адкрывалася праз 40 гадзін — давялося разбіць палатку»
Маршрут атрымаўся такім: Узбекістан — Таджыкістан — Кыргызстан — Кітай — Кыргызстан — Казахстан — Расія. Працягнулася падарожжа 24 дні. Перасоўваліся хлопцы самалётамі, цягнікамі, аўтобусамі і — прыкладна палову шляху — аўтастопам.
«Спачатку пра Кітай мы наогул не думалі. Нашым наступным пунктам павінна была стаць сталіца Кыргызстана, Бішкек. Але калі мы апынуліся недалёка ад мяжы з Кітаем, я зразумеў, што можна заскочыць і туды, а потым адправіцца ў Бішкек. Прапанаваў такі варыянт брату, ён адразу пагадзіўся. Прыемна ж усведамляць, што ты быў у Кітаі. Думаю, гэтая думка і падкупіла», — кажа Саша.
Хлопцы вырашылі наведаць Кашгар — найстаражытнейшы горад акругі, куды часта наведваюцца турысты. Але аказалася, што праехаць у горад аўтастопам не так проста. На мяжы з Кыргызстанам у хлопцаў правяралі тэлефоны, доўга даглядалі рэчы — сумарна на ўсё пайшло тры гадзіны. Пазней Рома і Саша даведаюцца, што ў тых, хто прыязджае, шукаюць Каран або іншыя рэлігійныя кнігі — з імі ў краіну не пускаюць.
«Мы рухаліся ў горад Кашгар разам з сербамі, знялі мікрааўтобус. Праз каля 100 кіламетраў быў блакпост, дзе ў нас зноў правяралі заплечнікі, глядзелі, што мы наздымалі на фотаапарат.
Нарэшце беларусы дабраліся да Кашгара, вялікага горада-мільённіка. Тут, па словах Сашы і Ромы, абмежаванняў для турыстаў ужо не было, і братам удалося напоўніцу атрымаць асалоду ад кітайскай эстэтыкі. Яны зноў спыніліся ў хостэле — выйшла па $10-12 з чалавека, а ўмовы тут браты назвалі найлепшымі за ўвесь час падарожжа.
«Нас здзівіла, што людзі спакойна пакідалі свае рэчы ў агульным холе: у Кітаі няма крадзяжу. Мясцовыя імкнуліся паказаць нам краіну з самага добрага боку. І калі на мяжы акругі кожныя 50-70 кіламетраў былі блокпасты, дзе нас даглядалі і пыталіся, куды мы едзем, то тут усе, наадварот, прапаноўвалі дапамогу, а некаторыя нават прасілі з намі сфатаграфавацца: мабыць, людзі еўрапейскай знешнасці тут бываюць нячаста».
З дзіўнага, вядома, ежа. Мы бачылі, як побач з намі мясцовыя елі галубоў, якіх мы спачатку прынялі за куранят. Шчыра кажучы, прыняць такое было няпроста, — усміхаецца Саша. — Мы ж елі нешта больш звыклае: напрыклад, суп з локшынай і смажанымі пельменямі».
Прыйшлося ставіць палатку на вышыні 3600 метраў над узроўнем мора. Нам дапамог кітайскі памежнік: ён прынёс пачкаў з дзесяць макароны хуткага прыгатавання, пяць літраў вады і некалькі ўпаковак малака».
Мясцовыя запомніліся нам простымі і добрымі людзьмі. Памятаю, як нам захацелі дапамагчы дзяўчынкі гадоў з 14-16, тэлефанавалі знаёмым і прасілі падвезці да мяжы, — расказвае Саша. — Цяпер у нас ёсць ідэя калі-небудзь паехаць у Паўночную Карэю — думаю, гэта было б мегадрайвова!
«Каб сюды трапіць, трэба прайсці падрыхтоўку»
У 2017 годзе Улад упершыню пабываў у Індыі. Тады яго прыцягнула Варка — невялікі курорт, дзе часта адпачываюць… пенсіянеры. Са слоў беларуса, там турыстам падабаюцца цішыня і спакой, параўнальна невысокія цэны, смачная ежа, а яшчэ цёплы акіян. Таму ў 2019 годзе беларус вырашыў паўтарыць падарожжа, але абраў ашрам (месца, дзе займаюцца духоўнымі практыкамі) «Іша», які знаходзіцца недалёка ад горада Каімбатур. У апошні момант высветлілася, што проста так турыстаў сюды не пускаюць.
— Каб трапіць сюды, трэба прайсці месячную праграму падрыхтоўкі па ёзе і медытацыі, якая каштуе каля $100. Ты ўключаеш камеру і паўтараеш позу — калі робіш няправільна, то цябе папраўляюць. Атрымліваецца персанальны анлайн-занятак. Потым табе даюць прыкладна 48 дзён, каб папрактыкавацца ў ёзе і медытацыі. Раней гэта працавала па прынцыпе «тварам да твару», але пасля кавіду можна і анлайн. Калі прапускаеш занятак, прыйдзецца пачынаць спачатку».
Па словах Улада, першапачаткова ён адважыўся на падарожжа з цікавасці, а яшчэ туды яго актыўна клікалі сябры. Разважаў хлопец так: пацерпіць некалькі дзён, а потым з'едзе на ўпадабаны курорт — там чакаюць смачная недарагая ежа, хвалі заліва на заходзе сонца і прыгожыя пляжы.
Наплыў турыстаў змяніў жыццё і невялікіх гарадкоў паблізу: напрыклад, у іх адкрылі вытворчасць прадуктаў і садавіны для тых, хто прыязджае ў ашрам.
«Ведаю, што сюды можна прыехаць у якасці валанцёра. Плаціць за пражыванне не трэба, але прыйдзецца працаваць на карысць ашрама: гатаваць, чысціць, прыбіраць, дапамагаць гасцям са свайго рэгіёну, весці сайт — працы хапае, рукі заўсёды патрэбныя.
Ядуць усе ў велізарным холе, седзячы на падлозе са скрыжаванымі нагамі. Есці можна колькі хочаш: накладваюць, пакуль ты не перавернеш працягнутую руку, пазней прапануюць дабаўку.
У ашраме ёсць і строгія правілы. Напрыклад, на яго тэрыторыі нельга выкарыстоўваць гаджэты. Выключэнне — дамкі, дзе спыняецца госць. Па словах Улада, абмежаванне ўвялі, каб прыезджыя не адцягваліся на мітусню і засяродзіліся на чымсьці больш важным за стужку ў сацсетках.
«Гэта месца, дзе ты быццам лунаеш над светам, не менш. За пяць дзён я дасягнуў такога эфекту, якога не мог дамагчыся доўгі час. Тут цябе абгортвае цеплынёй і шчасцем — задумваешся, што не ўсё ў жыцці ведаеш і разумееш. У любы час можна выбіраць, чым заняцца, — тут нерэальна засумаваць.
Усім, хто пакідае ашрам, надзяюць спецыяльны бранзалет: калі вырашылі з'ехаць, адразу ж вярнуцца назад не атрымаецца, трэба «саступаць месца». Па словах Улада, «пачаткоўцаў» лёгка заўважыць у натоўпе: часцей за ўсё ў іх напружаныя твары.
«Нават цяжка згадаць, дзе ўся паездка па краіне была такой суцэльна добразычлівай». Беларус здолеў павандраваць па Сірыі і поўны ўражанняў ШМАТ ФОТАЎ
«Будзем ці ў Італіі, ці на агародзе». Беларусы расказалі пра тое, як і дзе збіраюцца адпачываць
«Туды можна выправіцца абсалютна без грошай». Беларус расказаў пра паломніцтва на закрыты ад жанчын паўвостраў
Каментары