На маёй століншчыне у другой палове 80-х такія калёсы сустракаліся, але як правіла ў старых людзей. З ранняга дзяцінства памятаю, што бацька браў каня ў калгасе, воз з жалезнымі, як тады казалі, коламі і вазіў бульбу ў мяшках з сотак. Потым усё ўжо мадэрнізавалі на колы ад опеляў ды мэрсэдэсаў - пярэднія, а заднія з уазікаў. А яшчэ крутыя вазы былі з коламі з верталётаў -- яны лёгкія былі.
Дарэчы, ведаю дзе такі воз на жалезным хаду ёсць - пад дахам стаіць. Але, думаю яго шашэль ужо з'еў.

Ездзіў на такім возе калі малы быў. Па бруку зусім некамфортна, па жвіры таксама. Гук непрыемны. Звычайна на возе ляжаў ахапак сена накрыты радзюшкай. Усе сядалі там, бо на голых дошках не уседзіш. Сама лепей калі ехаць палявой дарогай ці па траве. Воз на гумовых колах больш камфортны. Каня пускалі пасьвіцца на балота, воз не адчаплялі , а каб далека не пайшоў лейцы прывязвалі да дрэва. Кіраванне Ну! Тпру! І лейцамі управа ці у лева. Пугай дадаеш хуткасць, лейцы на сябе пацягнеш - конь стане. Яшчэ помню конскі гной збіралі і размешвалі з вадой і палівалі жыжкай гарод. Гродзеншчына

На глыбоччыне і ў нулявых такім апаратам той-сёй карыстаўся ў асноўным сена вазіць - "рэдалі" называліся. І ў майго дзеда такі быў доўгі час калі ўжо не самі трымалі каня. У маёй весцы хіба што толькі апошнія пару гадоў ніхто не трымае каня - а раней заўсёды было колькі сямей што мелі каня ў гшаспадарцы, ну і вядома суседзям давалі ці сена прывезці, ці бульбу садзіць-капацьб ці іншае. Рыштунак, дарэчы ў многіх захоўваўся свой.