«Небеларускія сілы спрабуюць адхіліць Ціханоўскую з дапамогай Каардынацыйнай рады» — Мілінкевіч
Былы кандыдат у прэзідэнты на выбарах 2006 года, цяперашні пазаштатны дарадца Ціханоўскай у пытаннях рэалізацыі еўрапейскага выбару Беларусі Аляксандар Мілінкевіч лічыць, што цяпер адбываецца «спроба небеларускіх сілаў адхіліць Святлану Ціханоўскую з дапамогай Каардынацыйнай рады». Пра небяспеку гэтага ён расказаў у інтэрв'ю «Радыё Свабода».
Аляксандр Мілінкевіч падчас інтэрв'ю яшчэ раз паўтарыў думку, якую паслядоўна перад гэтым выказваў: што
«Ціханоўская — вялікая каштоўнасць. Яна створаная не самой ёй, не яе атачэннем, яна створаная мільёнамі беларусаў, якія яе падтрымалі. Яна дала легітымнасці і беларускаму пытанню, і беларускім дэмакратычным сілам, і вельмі важна яе захаваць як інстытут».
Пры гэтым ён не лічыць, што Ціханоўскую трэба абагаўляць і абсалютна з усім, што яна гаворыць і робіць, згаджацца.
«Але я заўсёды ацэньваю, калі кажу пра кагосьці ці пра штосьці, а што пра гэта думаюць таварышы з Крамля: што ім выгадна, а што нявыгадна?»
А ў Крамлі на пачатку трэцяй сусветнай вайны, якая, на думку Мілінкевіча, ужо пачалася, хоць гэта пакуль і не хочуць прызнаваць, разумеюць важнасць Беларусі для таго, каб захаваць пасля страты Украіны хоць бы які аскепак «русского мира».
«Таму ўвага да нас вялікая. Я без панікёрства, але проста хачу сказаць, што на кожным з нас, асабліва на лідарах, вялікая адказнасць».
У такіх умовах, як сцвярджае Мілінкевіч:
«Аб’яднанне, кансалідацыя — амаль святая справа ў такіх выпадках, як у нас, калі ідзе змаганне за незалежнасць, за свабоду, калі існаванне краіны пад пагрозай».
Але гэта не значыць, што аб'яднанне трэба разумець літаральна, як аб'яднанне ўсіх з усімі. Бо:
«Ёсць такія людзі, для якіх разбурэнне — самае галоўнае. Яны проста дэструктары, з імі можна і не абʼядноўвацца. Але большасць людзей хочуць абʼяднання, і слушна».
Мілінкевіч выказвае сумнеў, што сапраўды аб'яднаўчую ролю здольная выканаць Каардынацыйная рада. Паколькі:
«Калі пачытаць статут (а яго няма ў КР, там напісана «статут», а ў дужачках — «рэгламент»), дык калі прачытаць гэты рэгламент, то даволі сумна і нават страшнавата становіцца мне, таму што там 7 пунктаў прысвечана таму, як кантраляваць Святлану Ціханоўскую і міністраў, як прапаноўваць ім і даваць рэкамендацыі, каго і кім прызначаць, і апошняе — калі не будуць слухацца, то адхіліць».
Аднак, на думку Мілінкевіча:
«Калі мы думаем пра дэмакратыю, то мы павінны разумець, што нават у дэмакратыях ёсць прэзідэнт, у яго ёсць адміністрацыя, ён сам падбірае сабе памочнікаў, называе ключавых людзей міністрамі і ён працуе…»
Прадстаўленне ж Каардынацыйнай рады як нібыта парламента Мілінкевіч лічыць небяспечным, ён мяркуе, што гэта інфантыльная гульня ў палітыку… Зараз выбіраць парламент у прынцыпе немагчыма, бо ў Беларусі мы не правядзём выбараў… Гэта можа быць прадстаўнічы орган грамадзянскай супольнасці… І прадстаўнічым, дарадчым органам гэта можа быць».
«Слова «парламент» трэба проста забыць, бо парламент прызначае ўрад. У нас які ўрад можа быць? Бюджэту ў яго няма, паўнамоцтваў няма. Я лічу, што нават такі рэгламент правакуе на тое, што будзе ў выніку змаганне. Не ўсе хочуць у Каардынацыйнай радзе змагацца з Ціханоўскай, але пэўныя людзі (напэўна, тыя, што пісалі гэты рэгламент, я нават не ведаю, хто) збіраюцца гэта рабіць».
Аляксандр Мілінкевіч ужывае ў дачыненні да такіх людзей выраз «небеларускія сілы», але падкрэслівае, што гэта не азначае шуканне ім агентаў: «Я абсалютна не хварэю на гэта і ніколі гэтага не рабіў».
«Я проста кажу, што дзеянні пэўных людзей не на карысць Беларусі. Гэта я называю небеларускімі сіламі. Можа, не хапае розуму. Можа, сапраўды дзіцячыя такія гульні. Можа быць, прага да кіравання. «Хачу паруліць». Могуць быць розныя інтэнцыі, але тое, што напісана ў рэгламенце, мяне вельмі непакоіць. Я скажу, чаму.
Калі ліквідаваць Ціханоўскую, калі яе не будзе, то не будзе легітымнага беларускага прадстаўніцтва ў свеце. Яна здабыла легітымнасць таму, што за яе прагаласавалі. Каго б мы прыгожага, самага разумнага не выбралі новага, ён легітымнасці Ціханоўскай не дасягне. А нам дзеля захавання незалежнасці суперважная легітымнасць Ціханоўскай. І яна прызнаная ва ўсім дэмакратычным свеце».
Выказаўся Мілінкевіч і адносна таго, як дэмакратычныя сілы цяпер могуць уплываць на тое, што адбываецца ў Беларусі:
«Нам трэба быць шчырымі перад самімі сабой. Сёння ўплываць на змены ў Беларусі мы можам толькі ў малой ступені. Мы можам падтрымліваць людзей, якія там сядзяць у турмах, ці іхнія семʼі. Мы можам тыя агеньчыкі актыўнасці (а яны засталіся ў Беларусі) абмену інфармацыяй, асветай падтрымліваць, не забываць. Самае галоўнае ў зменах у Беларусі — людзі, якія там. Невядома, як хутка тыя людзі, якія за мяжой, прыедуць у Беларусь.
Мы павінны разумець, што бываюць вокны магчымасцяў у гістарычных падзеях, а мы ўдзельнічаем у вялікім гістарычным працэсе.
Могуць быць перадзелы межаў, могуць быць змены рэжымаў у розных краінах. Я веру, што ў Беларусі прыйдзе дэмакратычная ўлада, але проста трэба быць падрыхтаваным (гэта наша галоўная мэта) да дня пераменаў. Першы дзень пасля. Я думаю, што гэтым мы павінны займацца перш за ўсё. Усе ініцыятывы, уся грамадзянская супольнасць павінны разумець, што мы ўсе разам — самая вялікая сіла.
Прыйдзе момант, як гэта было ў іншых краінах, у нашых суседзяў, і мы мусім скарыстаць свой вялікі патэнцыял і вырашыць лёс Беларусі. Быць гатовымі. А сёння не».
Не трэба мець ілюзій, на думку Мілінкевіча, што ў гэты бягучы момант мы можам нават проста вызваліць палітвязняў, хоць, «зразумела, баліць сэрца, многіх асабіста ведаю, ведаем, якія там умовы ў турме, які гвалт».
«Але вызваліць палітвязняў дэмакратычныя сілы не могуць. Магчыма, і Захад не можа. Ён ніколі натаўскія войскі не ўвядзе, каб вызваляць вязняў.
Лукашэнка вызваляў вязняў толькі тады, калі ён палохаўся Масквы. 2008 год, падзеі ў Грузіі, спроба анексіі Грузіі. Ён спалохаўся і вызваліў усіх палітвязняў. 2014 год, анексія Крыму, пагрозы Масквы Украіне. Ён спалохаўся, што і з Беларуссю так можа быць. І ў гэты момант вызваляў вязняў. Таму трэба зрабіць усё, каб Лукашэнка быў трохі далей ад Масквы і каб ён мог убачыць у гэтым свой інтарэс.
Я кажу рэчы, якія могуць не спадабацца. Дыялог вызваляў, але дыялог пачынаўся з Захадам тады, калі пад пагрозай была ўлада Лукашэнкі. Ён дбае толькі пра сваю ўладу. Але лёс Беларусі сёння ў ягоных руках. Ён кантралюе незаконна краіну Беларусь».
Чытайце таксама:
Пра каго з беларускіх палітыкаў найбольш чытаюць у Вікіпедыі?
Каментары