«Вяртанне ў Сеул»: несентыментальная драма пра пошук бацькоў і ідэнтычнасці
25-гадовая Фрэдзі ляціць з Францыі ў Паўднёвую Карэю, каб убачыць сваю радзіму і адшукаць біялагічных бацькоў. Дзяўчыне здаецца, што гэта дапаможа зразумець, кім яна ёсць, і вырашыць унутраныя пытанні, якія не даюць спакою. Але падарожжа не дасць гераіні лёгкіх адказаў.
Абаянне фільма «Вяртанне ў Сеул», які год таму быў прэзентаваны на Канскім кінафестывалі, а цяпер выходзіць у пракат, шмат у чым звязаны з працай выканаўцы галоўнай ролі, актрысы Пак Чы-мін. Гэта дэбютная роля мастачкі, якая не па чутках ведае пра змяшэнне культур — Пак нарадзілася і да васьмі гадоў жыла ў Карэі, але потым пераехала ў Францыю.
Рэжысёр Дэвід Шу гаворыць, што падчас здымак Пак прыйшла да яго з крытыкай сцэнарыя і паказам галоўнай гераіні. Размаўляючы з дзяўчынай, ён пераасэнсаваў сваё ўяўленне пра тое, якой павінна быць Фрэдзі, і адмовіўся ад таго, каб галоўная гераіня транслявала распаўсюджаныя стэрэатыпы пра людзей азіяцкай культуры як стрыманых і памяркоўных. Так Фрэдзі стала выбуховым персанажам, які не баіцца паказаць гнеў і якога гэты гнеў абараняе.
Ігра Пак надзвычай пераканаўчая: яна натуральна пераходзіць ад какетлівага стану да пагрозлівага ці разгубленага, увесь час пры гэтым транслюючы трывогі персанажа, звязаныя з адчуваннем непаўнавартаснасці свайго жыцця. Фрэдзі хавае ў сабе сумесь лютасці, адзіноты, эгаізму і крыўды. Але ў выпадковыя моманты яна паўстае таксама ўразлівай і далікатнай. Нават калі некаторыя выхадкі Фрэдзі адштурхоўваюць навакольных, глядач разумее, што яе дзеянні выкліканыя ўнутраным болем і пачуццем самазахавання.
Фільм, натхнёны рэальнымі гісторыямі
Французскі рэжысёр Дэвід Шу — этнічны камбаджыец, які гэтак жа, як і Фрэдзі, вырас у поўным адрыве ад нацыянальнай культуры і менталітэту роднай краіны. Як і Фрэдзі, Шу прыехаў у Камбоджу ўжо дарослым чалавекам з жаданнем дазнацца пра сябе нешта новае. Аднак сюжэт «Вяртання ў Сеул» натхнёны не толькі яго асабістай гісторыяй, але і аповедам ягонай блізкай сяброўкі Лоры — карэянкі, якая вырасла ў прыёмнай сям'і ў Францыі.
Калі Дэвід Шу ездзіў з Лорай у Пусан (Карэя) на кінафестываль, яна вырашыла знайсці сям'ю, якая некалі аддала яе на ўдачарэнне. Лора ўзяла Дэвіда з сабой на сустрэчу ў вясковай кавярні. Як згадвае сам Дэвід Шу, гэтая сустрэча моцна яго ўразіла, бо асабістыя крыўды ўдзельнікаў, аддаленасць іх жыццяў сфармавалі такую бездань, што размова не клеілася.
Нешта падобнае мы ўбачым і ў фільме: бацька Фрэдзі хутка выходзіць на сувязь і запрашае ў госці, але камунікацыя ідзе вельмі складана — у тым ліку з-за таго, што сям'я не размаўляе па-французску, а Фрэдзі — па-карэйску. Бацька таксама пакутуе ад алкагалізму і мучыцца згрызотамі сумлення ад таго, што кінуў дачку. Ён пачынае дэманстраваць гіперапеку: хоча, каб Фрэдзі засталася на радзіме, вывучыла карэйскую і выйшла замуж за карэйскага мужчыну. Але Фрэдзі імгненна выбухае ад такіх прапаноў. Яна зусім іншая, як ён можа гэтага не разумець і лезці са сваімі парадамі ў жыццё ўжо дарослага чалавека?
Звесткі пра тое, што крэўныя сваякі Фрэдзі назвалі яе пры нараджэнні Ён Хі, што азначае «паслухмяная і радасная», гучаць максімальна іранічна. Ясна, што гэта зусім не пра Фрэдзі.
Няма простых адказаў
Драма Дэвіда Шу падымае пытанні самавызначэння і пошуку свайго месца ў свеце. Рэжысёр добра разумее супярэчнасці ў пачуццях галоўнай гераіні: яна шукала дому і прытулку, і ёй яго прапаноўваюць — але гэта зусім не тое месца, дзе яна хоча быць. Сентыментальнага ўз'яднання не адбылося, хоць знаёмства адно з адным, безумоўна, уплывае на герояў і ў нечым мяняе іх жыццё.
У бацькоў дзяўчыны няма простых адказаў на пытанні, чаму яе аддалі на ўдачарэнне ці чаму яна адчувае такую глыбокую экзістэнцыйную апатыю.
У выніку Фрэдзі аказваецца не там і не тут: не зусім задаволеная сваім жыццём у Францыі і адносінамі з прыёмнымі бацькамі (якіх можна ўбачыць у адным з эпізодаў у ветлівым, але напружаным відэазванку), у Карэі яна таксама не знаходзіць свайго месца.
Калі яна кажа аднаму з персанажаў, што працуе ў французскай фірме, той называе яе «траянскім канём» — з намёкам на іншую нацыянальнасць, — і гэты выпадковы ярлык раскрывае ўсю драму чалавека, у якога некалькі культурных ідэнтычнасцяў.
Фільм паказвае, што няма адзінага адказу на такія пытанні, як «Хто ты?» ці «Адкуль ты?» — Фрэдзі не можа знайсці сябе ні ў сям’і, ні ў нацыянальным самавызначэнні. Гераіні даводзіцца ўвесь час вынаходзіць сябе зноўку, шукаць адказы на новыя пытанні, і, здаецца, гэта — падарожжа, дзе сэнс у самім руху.
Вам таксама можа спадабацца:
«Будзе балець» — шчыры і эмацыйны серыял пра медыцыну. Вельмі добры
BlackBerry: кранальная драма-баёпік пра ўзлёт і падзенне мадэлі смартфона, папулярнай у 2000-я
Што паглядзець. «Сядай за руль маёй машыны» — найлепшы замежны фільм «Оскара» 2022 года
Каментары