Грамадства

У вёсцы — ведзьма. Рэпетытарка з'ехала з Мінска ў вёску і не шкадуе

У Валожынскім раёне жыве вядомая рэпетытарка Ева Гілевіч, якая з’ехала жыць з Мінска ў глухую вёску, дзе яе лічаць ведзьмай, набыла сабе 2 коней і поні (3 кані!) і атрымлівае асалоду ад такога жыцця. Natatnik паразмаўляў з Евай пра змены ў яе жыцці.

— Адкуль у цябе з’явілася думка з’ехаць з горада ў вёску?

— Раней я жыла ў Мінску, а сама я з Барысава. У сталіцы я вучылася, здымала жыллё і працавала. У пэўны момант у мяне паўстала жыллёвае пытанне. У Мінску я сабе не магу дазволіць жыллё, ды і ў прынцыпе гарадская кватэра — гэта надта вялікая сума. Акрамя выпадку, калі яна дасталася ад сваякоў. Каб з нуля набыць кватэру ў сталіцы, трэба браць крэдыты, уладкавацца дальнабоем ці прадаць нырку [смяецца]. Мне вельмі хацелася сваё жыллё. Пры гэтым я не хацела жыць у кватэры, бо мне там мала прасторы. Я проста губляюся і вельмі сумую ў гарадскіх мурашніках. Можа, калі б мне дасталася жыллё ў Мінску бясплатна, то я б там і жыла, а пасля проста дакупіла б лецішча.

— Ці доўга ты выбірала дом у вёсцы?

— На агляд будучага дома я ездзіла з сябрамі, бо тады зусім не разбіралася ў тым, як выбіраць дом. Я проста глядзела на птушак і прыроду. Тады я не разумела, наколькі дом павінен узімку трымаць цеплыню, напрыклад. Я адразу вырашыла не шукаць дом у Мінскім раёне, таксама не глядзела ў Барысаўскім кірунку, паколькі там знаходзяцца бацькоўскі дом і кватэра. Урэшце пачала шукаць будучы дом бліжэй да Вільні і Гродна.

— Ці шмат было працы ў доме пасля пераезду?

— Так! І вельмі добра, што я спачатку гэтага не разумела. Знаёмыя круцілі каля скроні пальцам і казалі, што я не ведаю, на што падпісваюся. А я ім у адказ казала, што яны дурні і не разумеюць, што ўсе праблемы на раз-два вырашаюцца. Мусіць, у кожнага ў жыцці былі моманты, калі мазгі не працуюць, а ёсць толькі эмоцыі. Калі да ўсяго падыходзіць занадта рацыянальна, то можна ніколі не зрабіць тое, што хацеў.

— Чаму ты вырашыла набыць коней?

— Калі чалавек пераязджае за горад, у яго адкрываюцца нейкія чакры. Вось ты можаш пайсці і набыць бульбу ў краме, але пачынаеш сам вырошчваць бульбу, бо сэнс у працэсе. Хтосьці заводзіць пчол, хтосьці вырошчвае паляны з лаванды.

Я вялікую частку свайго жыцця суісную з канямі — займалася з інструктарамі, у маіх сяброў былі коні. Тут тое ж самае, як і з домам, — у нейкі час табе пачынае хацецца мець свае сцены. І з канямі так жа — ты хочаш мець істоту, якая будзе з табой увесь час, а не ў пэўныя гадзіны і па выхадных. А дзе адзін конь, там і тры.

З канямі, вядома ж, больш клопатаў, чым з домам. Хату можна замкнуць і з’ехаць. Дом не просіць есці, пачасаць ці папесціць яго. Коні — як малыя дзеці, якія ніколі не вырастуць, але вы яшчэ і не можаце аддаць іх бабулям і дзядулям.

— Ці не шкадуеш, што цяпер ты не можаш кудысьці надоўга з’ехаць з дому?

— Часам не хапае такой свабоды, як раней, што можаш у любы час кінуць заплечнік за спіну і кудысьці паехаць. Але, мне здаецца, у любога дарослага чалавека ў маім узросце ёсць прычыны, калі ты не можаш проста ўзяць і з’ехаць кудысьці. Хто па стане здароўя не ездзіць, хто з-за дзетак, хто з-за працы, а ў кагосьці — коні.

Першага каня я мэтанакіравана шукала і набыла праз год пасля пераезду. У першы дзень, як я набыла каня, у мяне ад стрэсу паднялася тэмпература. У каня таксама быў стрэс з-за новага месца. Потым я набыла поні праз два гады пасля пераезду, каб каню была хоць якая кампанія. Ëсць такая ініцыятыва па выратаванні коней у Беларусі КПЛ («Команда помощи лошадям»), яна і дапамагла мне выкупіць гэтага поні. КПЛ дапамагае ратаваць, напрыклад, коней старых ці траўмаваных спартыўных жарабцоў. Бо, на жаль, для такіх жывёлін не існуе паняцця пенсіі, таму ў сталым веку іх нічога добрага часта не чакае — іх проста спісваюць на мясакамбінат.

Мой поні раней жыў у не вельмі добрага гаспадара, які яго не даглядаў належным чынам. І аднаго разу поні ўцёк ад яго, ёсць нават відэа, як конь бяжыць па трасе, а яго даганяюць супрацоўнікі МНС. Гэта гісторыя стала папулярнай у інтэрнэце, і я вырашыла, што трэба ратаваць каня, бо рана ці позна гэта можа скончыцца кепска.

Мы з КПЛ знайшлі гаспадара поні і прапанавалі яго выкупіць. Гаспадар жа спачатку не пагаджаўся на здзелку, бо меў бізнэс-ідэю — хацеў выкарыстоўваць каня для пракату ў горадзе. Але ўрэшце з гаспадаром мы дамовіліся па кошце, і я прыехала глядзець поні. Спачатку, шчыра кажучы, конь мне не спадабаўся, бо быў нейкі дзікаваты. Але я ўсё ж выкупіла яго і вырашыла так: калі не пасябруе з маім канём, то тады буду шукаць яму новыя добрыя рукі.

Першыя дні, як прывезлі поні да мяне, ён паматаў усім нервы. Поні хоць і малы, але, як кажуць, «хадзіў на галаве». Пазней, калі конь зразумеў, што яго добра кормяць, чухаюць і любяць, то паспакайнеў. Коні пасябраваліся без аніякіх боек. У 2020 годзе, калі была эпідэмія каранавірусу, я набыла кабылу. У мяне тады быў вялікі стрэс. Мне здавалася, што мы ўсе памром і што жыццё канчаецца. У тым годзе я пачала працаваць аддалена, мала бачылася са знаёмымі і сябрамі. Але ў мяне была мара завесці кабылу. Я вырашыла — паміраць, дык хоць спраўдзіўшы мару. Таму я пачала зноў праглядаць аб’явы і знайшла кабылу ў спартсменкі, якая прадавала жывёлу ў сувязі з пераездам у іншую краіну. Я прыехала глядзець кабылку, стан у яе быў добры. Было заўважна, што жывёлу добра даглядалі.

 — Наколькі дорага ўтрымліваць коней?

— Усё залежыць ад гаспадара. Ëсць, так бы мовіць, варыянт эканом і люкс. У мяне, да прыкладу, свая стайня і свой дом, таму для мяне гэта адносна невялікія грошы. Асноўныя выдаткі: подсціл з апілак, сена, авёс, зімовыя і летнія гунькі ды маскі. А яшчэ — кавалі, якія даглядаюць капыты. У суме гэта максімум тысяча долараў на год. Іншая справа, калі каня ўтрымліваюць на стайні ці пастоі. Такое арэнднае жытло для каня каштуе ад 300 долараў на месяц.

— Як да цябе ставяцца людзі ў вёсцы?

— Некаторыя людзі лічаць мяне ведзьмай праз тое, што я з горада з’ехала ў вёску, яшчэ і коней завяла. У людзей тут зусім іншае стаўленне да жыцця. Але з большага стаўленне адэкватнае, бо я ж дапамагаю ў некаторых справах у вёсцы.

Напрыклад, я займалася тым, каб тут у нас усталявалі сметніцу і прыязджала аўталаўка. Я таксама бясплатна падвожу людзей у горад і дзялюся конскім гноем. Грошы ніколі не бяру, а калі нехта хоча аддзячыць, то прыносіць улетку гародніну і садавіну. Таму я добрая ведзьма.

— Звычайна, калі ў вёсцы ёсць конь, то людзі просяць паараць агарод. Ці прасілі ў цябе коней для гэтага?

— Так, прасілі некалькі разоў. Але я адразу катэгарычна адмовіла, таму болей не пыталіся пра гэта. У мяне коні араць не ўмеюць, таму я кажу суседзям: «Калі вы хочаце, каб конь вас забіў, то бярыце». Бо коні мусяць умець араць, а мае — верхавыя. Гэта тое ж самае, як узяць кабрыялет і вазіць у ім грузы. Я не ведаю, ці зразумелі гэта вясковыя, але больш коней не прасілі ў мяне. Шмат хто пытаўся, ці можна пакатацца на конях. Але я не дазваляю на іх катацца, хіба што магу пакатаць малых дзетак на поні. Каб катаць людзей, конь таксама павінен прывыкнуць, і займацца гэтым жывёла мусіць пастаянна. А мае коні — пешчаныя, могуць і скінуць чалавека. Але сама на конях я езджу. Акрамя поні, бо для яго я завялікая.

— А як ты выбіраеш, на якім кані ездзіць?

— Я стараюся чаргаваць, каб абодва кані хадзілі на прагулку. Калі дазваляе надвор’е, то два-тры разы на тыдзень катаюся. Магу з’ездзіць да сяброў у суседнюю вёску, але ненадоўга. У мяне не такія коні, што іх магчыма прывязаць да плота, каб яны чакалі. Мае коні хутчэй адарвуць плот і пабягуць дахаты [смяецца]. Таму да сяброў я звычайна езджу на ровары ці машыне, а з канямі на прагулку ходзім па палях ці ў пушчу.

— Ходзіце ці ўсё ж хутка ездзіце?

— Па-рознаму бывае. Гэта ж як з матацыкламі: некаторыя баяцца ці не ўмеюць хутка ездзіць, а іншыя — ганяюць. Я даўно ўжо езджу, мяне не пужае хуткасць. Я хачу патлумачыць яшчэ, што я ўжо вельмі даўно займаюся з канямі і мэтанакіравана ішла да таго, каб займець сваіх уласных жывёлін.

— Ты ўжо 6 гадоў жывеш тут у вёсцы. Ты адразу пачала жыць у гэтым доме?

— Я пачала тут жыць амаль адразу, як набыла хату. Гэта быў май, і было адносна цёпла. Калодзежу ў мяне не было, таму хадзіла часам мыцца на рэчку ці да суседкі. Самыя важныя работы па рамонце я паспела зрабіць да зімы. Дом насамрэч быў у добрым стане, таму можна было заязджаць жыць адразу. Цэлыя добрыя вокны, адна рабочая печка, з даху не капала. Можна было паставіць раскладушку і жыць.

— А праз які час ты зразумела, што зрабіла ўвесь рамонт, і цяпер дом цябе цалкам задавальняе?

— Трэба было плітачку пакласці, сцены абадраць і пафарбаваць, пачысціць вокны і шкельцы на верандзе. Апошняе, дарэчы, — пякельная справа. Але я ўсе ачысціла падчас летняга адпачынку. У першыя паўгода было зроблена галоўнае — праведзеная праводка, парамантаваная другая печка, зроблена вада, каналізацыя і душ. Калодзеж пракапалі. Пазней ужо не было нейкага дэдлайну. Проста ў спакойным рэжыме даводзілася ўсё да розуму.

— Ці было складана знайсці агульную мову з вяскоўцамі? Ці было сумна ў вёсцы пасля Мінска?

— З людзьмі знаёмілася паступова, калі былі нейкія патрэбы. Не скажу, што з усімі я блізка сябрую. Але мы ўсе суседзі, разам вырашаем нейкія побытавыя справы. Недалёка тут жывуць і мае сябры ў суседняй вёсцы.

А вось сумна мне ніколі не было. Я мінімум 4 разы на тыдзень езджу на працу, дзе ў мяне каля 100 вучняў. Там мне ўдосталь хапае камунікацыі. Да мяне часта прыязджаюць і сябры. Часам прыязджаюць турысты, паколькі мая хата зарэгістраваная як аграсядзіба. І з усімі трэба ж пагаманіць. Таму ў мяне ў доме ёсць мансарда, каб было куды збегчы ад камунікацыі [смяецца].

Тут у вёсцы значна больш асабістай прасторы, чым у горадзе. Я хоць і жыла ў горадзе раней, але зараз не ўяўляю, як туды вярнуцца. У горадзе мінімум свайго. Ты ўвесь час натыкаешся на сценку, на суседа, на іншых людзей… І нічога твайго. А тут, у вёсцы, усё тваё: пушча, зубры, яблыкі, сад, падворак. Гэта іншая якасць жыцця. Аднак у вёсцы жыць складаней, чым у горадзе. Я заўсёды кажу людзям: «Добра падумайце спачатку, не рабіце, як я». У вёсцы шмат адказнасці. Калі няма святла, трэба турбаваць мясцовых, каб яны ўключылі яго зноў. Тут ты не чакаеш, як у горадзе, што нехта за цябе штосьці зробіць.

 — Але ці ёсць асабіста для цябе мінусы такога пераезду?

— Моцна не хапае ванны. Канешне, у мяне ёсць душ, але хочацца ванну. Але я думаю калісьці зрабіць лазню і там паставіць сабе невялічкую ванну.

— Акрамя коней у цябе ёсць два каты, тры сабакі…

— Я спадзяюся, гэта часова. Я не змагла прайсці міма выкінутых у лесе шчанюкоў. Зараз я шукаю ім новы дом. Зраблю бясплатную дастаўку па Беларусі ўнікальных пушчанскіх шчанюкоў, выкармленых на казіным малацэ. Таксама да мяне прыбілася пяшчотная котка. Я звазіла яе да ветэрынара, прывяла ў парадак і зараз таксама шукаю ёй дом, бо я ўжо і так маю 2 катоў.

Так атрымліваецца, што жывёлы самі мяне знаходзяць. У мяне няма маніі дапамагчы ўсім. Але, калі да мяне нехта прыбіваецца, я лічу сваім абавязкам ім дапамагчы. Мае сябры жартаўліва пытаюць, калі ж я зубра ўжо завяду… А я кажу, што ўжо і так маю зуброў, проста яны на самавыпасе. Тут побач статак ходзіць.

— Як часта можна тут пабачыць зубра?

— У зуброў ёсць фішка — яны тут ходзяць толькі ў халодны перыяд года. Недзе з восені па раннюю вясну. Я магу глядзець на іх праз акно і піць каву. Мясцовыя сказалі, што раней тут зубры не хадзілі. Так стала з маім прыездам. Таму ўсе і думаюць, што я ведзьма.

— А ці дзеліцеся вы, аднавяскоўцы, паміж сабою нечым?

— Ну вось нядаўна мне прынеслі кабачок. У нас увогуле тут натуральны абмен і ўзаемадапамога. Зімой, напрыклад, дапамагаем адно аднаму чысціць дарогу, бо пакуль дачакаешся той трактар калгасны. Таму просіш суседа, у якога ёсць трактар, ён прыязджае і чысціць дарогі. Было неяк і такое, што да мяне прыходзілі зусім незнаёмыя людзі з суседняй вёскі і прасілі, каб я дапамагла ім капаць бульбу. Ну вось тады я не дапамагла, бо ўсё ж павінны быць нейкія берагі. Але пасільную дапамогу, вядома ж, аказваю. Астатнія адказваюць тым жа самым.

— Па тваім аповедзе гучыць, што ты тут жывеш неверагоднае жыццё.

— Але гэта жыццё не для ўсіх. Калі вы гарадскі чалавек, вам патрэбныя батарэі, кавярня на першым паверсе і праца праз дарогу, то не рабіце так, як я. Вы толькі расчаруецеся. Але калі ў вас сапраўды ёсць мара і вы гатовыя ўзяць за яе адказнасць, то абавязкова паспрабуйце. Інакш — будзеце шкадаваць.

— А ў цябе ёсць сябры, якія захацелі паўтарыць твой досвед?

— Так, многа людзей. Некаторыя не на заўсёды, але, прынамсі, на цёплы перыяд з’ехалі ў вёску. Мая гісторыя стала штуршком для некаторых, хто раздумваў. А паглядзеўшы на мяне — дзеўку, якой на момант пераезду было 26 гадоў — натхніліся. Я рада, калі мая гісторыя кагосьці натхніла. Мой дэвіз: лепш зрабіць і шкадаваць, чым не зрабіць і шкадаваць.

— І ў цябе ні разу не было шкадавання за гэтыя 6 гадоў?

— У мяне былі розныя перыяды. Часам было цяжка фізічна і маральна, але ніколі не было шкадавання. Чаго і вам жадаю.

Калі нехта захоча забраць шчанюкоў, пішыце ў інстаграм Еве.

Каментары

У Беларусі з'явіўся народны паэт7

У Беларусі з'явіўся народны паэт

Усе навіны →
Усе навіны

Сёння — чарговы суд над палітзняволеным журналістам Ігарам Карнеем. Некалькі месяцаў яго трымаюць у памяшканні камернага тыпу1

Колькі беларусам трэба для камфортнага жыцця?3

Як у Мінску запалілі галоўную ёлку ФОТЫ4

Ва Украіне паспяхова выпрабаваная новая ракета «Рута»3

Запісацца на візу хутчэй можна праз «радары». Пра што размова?7

Былы міністр абароны Паўднёвай Карэі спрабаваў скончыць жыццё самагубствам

Расійскія Таганрог і Бранск падвергнуліся атацы2

Марафон рэпрэсій не спыняецца. Паказваем жахлівыя лічбы8

Спікер парламента Наталля Качанава разбіралася з ляхавіцкай маршруткай4

больш чытаных навін
больш лайканых навін

У Беларусі з'явіўся народны паэт7

У Беларусі з'явіўся народны паэт

Галоўнае
Усе навіны →