«У вас мне было дзіўна ўбачыць сок з памідораў». Дзяўчына з Эквадора працуе ў беларускай вёсцы, хоць магла б у Іспаніі

Эйдзі Яхайра прыехала ў Беларусь вучыцца ў Віцебскай ветэрынарнай акадэміі. Згадвае, што ехаць у незнаёмую краіну было страшна, бо ўвогуле не ведала нічога пра Беларусь і не разумела мовы. Але пасля, як асвоілася, Беларусь ёй спадабалася, бо тут спакойна і можна гуляць па вуліцах, што ў Эквадоры асабліва не зробіш, бо там складаная крымінагенная сітуацыя.

Гэтым летам, пасля заканчэння ВНУ, эквадорка прыняла запрашэнне аднакурсніка Юрыя Удодзіка, які працуе ў «Бярозаўскім» галоўным ветэрынарным урачом, і прыехала працаваць у гэтае ж сельгаспрадпрыемства. Яна любіць жывёл, таму абрала прафесію ветэрынара. Хоць яе дагэтуль чакаюць на працу ў Эквадоры, запрашаюць у Іспанію, дзе жыве цётка. Дзяўчына кожнае лета на канікулах ездзіла туды і працавала па спецыяльнасці.

Пакуль жа вырашыла папрацаваць у Беларусі, каб на практыцы пабачыць, «як тут займаюцца жывёлагадоўляй, утрымліваюць і гадуюць буйную рагатую жывёлу. Бо ў нас у Эквадоры заўсёды цёпла, нашы каровы не ведаюць, што такое сена, яны круглы год пасуцца на пашах і ядуць зялёную траву».

Прынялі дзяўчыну на Бярозаўшчыне, па яе словах, добра, далі жыллё, дапамагалі і словам, і справай: «Суседзі ў мяне вельмі добрыя, дапамаглі абжыцца, прынеслі мэблю, прадукты — хто бульбу, хто памідоры. Мне падабаецца тут.

Вядома, крыху перашкаджае моўны бар'ер. Вось разумею рускую, а размаўляць складана. Сюды прыехала — тут ужо гавораць па-іншаму».

Адзінае, да чаго Эйдзі ніяк не можа прызвычаіцца — да беларускай кухні: 

«Кухня, вядома, зусім-зусім іншая. Гэта проста жах для мяне, — крыху бянтэжыцца і смяецца дзяўчына. — Кожны дзень для мяне сюрпрызы. Хоць і жыву тут ужо шэсць гадоў, ніяк не знайду сваю страву.

Часта ем проста рыс. Там, адкуль я, шмат садавіны і гародніны. Я магу сказаць назвы нашых страў, але ніхто не зразумее, што гэта.

Вядома ж, самы галоўны ў нас прадукт — гэта бананы. У нас іх гатункаў пяць-шэсць. Тыя, што прадаюць тут, нельга параўнаць з нашымі. Нашы — больш салодкія і духмяныя. Да таго ж мы іх зрываем ужо спелымі, а ў Беларусь, як вядома, адпраўляюцца бананы, якія даспяваюць у дарозе. Растуць у нас такія, якія можна есці сырымі, а ёсць такі сорт платан — гэта зялёны банан. Яго мы варым, як вы бульбу.

У Эквадоры мы спажываем шмат рыбы. У нас распаўсюджаная тылапія. Тут я купляю стронгу, у нас яна вельмі дарагая, і скумбрыю. Бульбу ем, але гэта не мая страва.

Прысмакі, сокі — такія ж, як у нас. Я б сказала, што тут нават большая разнастайнасць. Упершыню ў вас мне было дзіўна ўбачыць сок з памідораў. У нас такога наогул няма. У нас з іх гатуюць толькі салату».

Вельмі спадабаўся ў Беларусі эквадорцы снег: «Зіма — гэта казка! У нас няма снегу. Мне падабаецца снег, вельмі прыгожая зімовая прырода. Але холадна, дагэтуль не прызвычаілася да гэтага».

Пра радзіму ж яна расказвае так:

«Эквадор можна ўмоўна падзяліць на чатыры часткі: горная частка, узбярэжжа, джунглі і Галапагоскія выспы. Я родам з горнай часткі краіны, там больш холадна, чым на ўзбярэжжы. А прыбярэжная частка краіны вельмі гарачая. У нас ёсць вулканы, шмат відаў дзікіх жывёл. Ёсць прыгожыя месцы для прагулак.

Эквадор — адзін з найбуйнейшых экспарцёраў бананаў. У нас самыя добрыя шакалад і кава. Не так даўно пачалі прадаваць у іншыя краіны чай. Дзікі чай расце ў той частцы краіны, адкуль я родам. Не ведаю, ці будзе ён у Беларусі. Мы таксама збіраем лісточкі карыцы і заварваем іх як гарбату. Усю гародніну, садавіну самі вырошчваем і збіраем. З мяса ўжываем больш ялавічыну, яна больш танная, свініну і курыцу. Раней прадавалі мяса дзікіх жывёл, цяпер гэта забаронена».

• 58
• 0
• 4
• 3
• 4
• 3
• 3
• 0