Усяго патроху1212

Выпрабавана на сабе. Як знайсці «беларускамоўнае каханне» за пяць хвілін

Пра хуткія спатканні (speed dating) раней я чула хіба што ў кіно. Героі, страціўшы надзею сустрэць сваю другую палову, плацяць за ўваход у кавярню, дзе па канвееру знаёмяцца за пяць хвілін з дзясяткамі такіх жа адзінокіх.

Арганізатары хуткіх спатканняў па-беларуску ставяць на мэце не проста звесці двух чалавек, але і аб’яднаць іх на глебе беларушчыны. Я вырашыла праверыць, ці атрымаецца ў мяне за пяць хвілін зачараваць хоць аднаго хлопца. 

Правілы гульні 

«Арт-сядзіба» ладзіць сустрэчы для беларускамоўных маладзёнаў у андэграўдным бары «ДК», што ў раёне парка Чалюскінцаў. Удзельнікі загадзя дасылаюць арганізатарам анкеты, дзе коратка распавядаюць пра сябе. І пасля каардынатары адбіраюць роўную колькасць дзяўчат і хлапцоў, якія прыходзяць на спатканні да прызначанага часу.

Размаўляць да стартавага сігнала ўдзельнікам забаронена. Па правілах яны таксама не могуць абменьвацца кантактамі. Ёсць толькі пяць хвілін, каб пазнаёміцца адзін з адным па коле. А пасля адзначыць у анкеце насупраць кожнага прозвішча «каханне», «сяброўства» ці «супраца». І калі ў пункце «каханне» два сэрцы супадуць, арганізатары паведамяць пра гэта ўдзельнікам. 

«Вядома, што пасля першага спаткання немагчыма казаць пра каханне. Але гэты пункт значыць, што чалавек вам вельмі спадабаўся і вы не супраць былі б працягнуць з ім знаёмства», — тлумачыць Алесь Снег, адзін з каардынатараў. 

Некаторыя стратэгі, дарэчы, на ўсялякі выпадак адзначаюць «каханне» насупраць кожнага імя: раптам хоць з адной дзяўчынай супадуць пачуцці. 

На першым speed dating супалі дзве пары, кажуць каардынатары мерапрыемства. У асноўным на спатканні прыходзяць студэнты і маладыя спецыялісты. Хтосьці валодае беларускай мовай дасканала, іншыя робяць толькі першыя крокі. 

Не ведаеш, што сказаць, або саромеешся нешта спытаць? Арганізатары падрыхтавалі кароткі спіс пытанняў і адказаў, якія можна выкарыстоўваць, як шпаргалку. 

Па статыстыцы на 10 дзяўчатаў… 

У прызначаны час заходжу ў памяшканне, дзе ледзь праглядваюцца сілуэты наведнікаў. Святло адмыслова прыглушанае, гучыць беларуская музыка. Злева на канапах па коле сядзяць дзяўчаты, справа — за столікамі хлопцы. Маладыя людзі сарамліва глядзяць то на гадзіннік, то ў мабільны тэлефон. 

Праз колькі хвілін становіцца зразумела, што дзяўчат прыйшло больш. І адна з удзельніц адзначае: «Ну, як заўсёды. Халера, куды не прыйдзеш, адныя дзеўкі! На этна-гурток хадзіла — цікава, весела, але хлапцоў зусім няма! І тут тое самае». 

Астатнія з разуменнем ківаюць галовамі. Але ў залю заходзяць яшчэ некалькі хлопцаў, якія спазніліся, і нас рассажваюць за сталамі. Дзяўчаты сядзяць на месцы, да іх па коле праз кожныя пяць хвілін падыходзіць новы хлапец. 

Адзначу, што я прыйшла на «спатканне» ў якасці эксперыменту, паколькі даўно замужам. Да пачатку мерапрыемства перажывала, што мяне можа нехта пазнаць. Беларускамоўная тусоўка — дастаткова вузкае кола, праз аднаго ўсе знаёмыя. Таму яшчэ на старце давялося прыхаваць шлюбны пярсцёнак. 

Журналістка, сцюардэса і танцорка: тры вобразы аднаго чалавека 

Першым да мяне падсажваецца высокі бландзін Ілля. Ён вельмі пазітыўна настроены. І бачна, што хоць і хвалюецца, да спаткання рыхтаваўся загадзя — пытанні гучаць адно за адным: «Чым займаешся? Што робіш у вольны час? Якую музыку слухаеш?» 

Ілля вучыцца ва ўніверсітэце на маркетолага, а ў вольны час грае на гітары. Яму падабаецца Вольскі, і час ад часу ён сам піша музыку. 

Даведаўшыся, што я ўжо не вучуся, а працую, асцярожна ўдакладняе, як даўно я скончыла ўніверсітэт. Пасля пытае, колькі год я вучылася. «Ілля, мне 25 год, — вырашаю адказаць прама. — У пытаннях пра ўзрост няма нічога заганнага». 

Але гучыць званок, і наша размова раптоўна сканчваецца. Я адзначаю плюсік у графе «сяброўства». 

Наступны удзельнік — Алекс. «Раней неяк было модна быць Алесем», — заўважаю я. «Цікавая ідэя, — адказвае ён. — Але па пашпарце я насамрэч Аляксандр». 

Чым займаецца Алекс, я так і не даведалася. Ён быў перакананы, што гэта інфармацыя мяне надзвычай спужае, таму кожны раз, калі я вярталася да гэтага пытання, Аляксандр пераводзіў размову на іншую тэму: «Ты так цікава апранутая! Ведаеш, калі б у мяне была дзяўчына, я б менавіта вось так яе і апрануў» або «У цябе на адным пальцы некалькі пярсцёнкаў! Вельмі прыгожа». 

Апроч таго, Алекс прапанаваў мне »бясплатны піяр», паколькі мадэруе адну з папулярных беларускамоўных груп у сацсетках. Я абяцала падумаць і паставіла плюсік у графе »супраца». 

Трэцім удзельнікам, з якім я пазнаёмілася, быў Павел. Ён адзіны, хто адразу працягнуў мне руку пры вітанні. І я паспела падгледзець, што ўсіх папярэдніх удзельніц ён пазначыў у графе »супраца». На спатканні хлапец апынуўся выпадкова. Ён працуе ў гэтым самым бары. І калі стала зразумела, што хлопцаў не хапае, вырашыўся таксама прыняць удзел. 

«Я граю на бас-гітары. І мару ў будучыні пра свой гурт. Ён абавязкова будзе, я збяру крутую каманду, якая будзе разумець мяне з паўслова». За час гэтай гутаркі я не сказала амаль што нічога. І было бачна, што Паўлу гэта спадабалася. У анкетах мы сінхронна адзначылі «супраца». 

Наступны хлапец, які падсеў да майго століка, мае жалезныя нервы. Некалькі год Стас адпрацаваў мадэратарам на папулярным сайце. «Мая праца залючалася ў тым, каб блакаваць парнуху, якую выстаўляюць у каментарах іншыя карыстальнікі». Але зараз хлопец займаецца музыкай, ён ды-джэй. Пытанняў да мяне ў Стаса не было. Здавалася, яму куды важней выгаварыцца самому і ўбачыць усмешку ў адказ. «Сяброўства», адзначыла я ў анкеце. 

Да пятага ўдзельніка я паспела заўважыць: як толькі я казала, што працую журналістам або вучуся на юрфаку, усмешка знікала з вуснаў суразмоўцаў. Таму ў якасці эксперыменту наступнаму ўдзельніку я вырашыла сказаць, што працую сцюардэсай. Гэта першая рамантычная прафесія, якая прыйшла мне ў галаву. 

«Ваў! Не можа быць!» — адрэагаваў мой новы знаёмы Дзіма. У гэты момант я пачала хвалявацца, хоць бы ён не быў звязаны з авіяцыяй і не пачаў задаваць мне вузкапрофільныя пытанні. 

«Я падаваў заяўку на працу бортправадніком, — адзначыў ён. — Але трэба трохі здароўе падцягнуць. Спадзяюся, хутка станем калегамі». 

Далей я паспрабавала ўзгадаць гісторыі сцюардэс, пачутыя ў аэрапорце. А Дзіма так захапіўся, што амаль нічога не расказаў пра сябе, апроч таго, што зараз працуе вядучым. 

Шостым хлапцом апынуўся Франак Вячорка — адзін з арганізатараў мерапрыемства. Мы не сталі правяраць адзін адну на заляцанні, а проста абмеркавалі апошнія навіны. 

Калі я пабачыла апошняга ўдзельніка, на імгненне у мяне адняло мову. Насупраць сядзеў добры знаёмы маёй лепшай сяброўкі, з якім яна ліставалася шмат год. Пра Андрэя я ведала ўсё — пачынаючы ад таго, пра што ён пісаў свае першыя вершы, сканчваючы тым, дзе ён зараз працуе. Наста знаёміла нас некалькі год таму. У гэты вечар хлопец мяне не пазнаў. А я вырашыла праверыць, ці сапраўды я добра памятаю ягоныя захапленні. 

«Хто твой любімы пісьменнік?» — запытаў ён. «Караткевіч, любімы твор — «Каласы пад сярпом тваім», — падыграла яму я. На твары Андрэя з’явілася прыемная ўсмешка. Узгадваючы, што ў дзяцінстве ён займаўся танцамі, я вырашыла сказаць, што вучуся ў інстытуце культуры і выкладаю для дзетак народныя танцы. І яшчэ адна ўсмешка ў адказ. Стваралася ўражанне, што ў нас аднолькавыя цікавасці, але я проста ведала слушныя адказы на большасць пытанняў. Андрэю я паставіла плюс у «сяброўства». І вельмі спадзяюся, ён даруе, што гэта быў журналісцкі эксперымент. 

Варта сказаць, што ў той вечар усе ўдзельнікі актыўна ўключаліся ў размову. На папярэдняй сустрэчы, па словах арганізатараў, адзін з хлапцоў амаль нічога не сказаў падчас спатканняў, але яго абрала адразу шэсць дзяўчат. Сакрэт свайго поспеху ён патлумачыў проста: «Ну трэба проста менш гаварыць і больш слухаць». 

Пяць з сямі хлапцоў адзначылі мяне ў графе «каханне» 

На наступны дзень арганізатары даслалі вынікі анкетавання. Са здзіўленнем даведалася, што плюс у графу «каханне» мне паставілі і тыя, каму я казала пра складаную вучобу на юрфаку, і тыя, для каго я запомнілася, як сцюардэса. Агульны вынік — пяць з сямі. 

У час, калі я хадзіла на спатканні, знайсці беларускамоўнага хлопца было надзвычай складана. У асноўным усе гуртаваліся вакол сядзібы БНФ. Нягледзячы на розныя палітычныя погляды, гэта было месца правядзення культурных імпрэзаў і грамадскіх дыскусій. Праблема была ў тым, што ў асноўным туды хадзілі адныя і тыя ж людзі. І іх было значна менш, чым сённяшніх беларускамоўных і тых, хто яшчэ робіць першыя крокі. 

Наіўна думаць, што падчас хуткіх спатканняў можна адразу закахацца. Але што вас чакае як мінімум — карысныя знаёмствы з аднадумцамі. Часам вельмі важна пабачыць, як шмат цікавых і разумных людзей побач.

Відэа з першай сустрэчы.

Каментары12

Стала вядома імя чалавека, якога сілавікі назвалі першым затрыманым па справе «Гаюна»4

Стала вядома імя чалавека, якога сілавікі назвалі першым затрыманым па справе «Гаюна»

Усе навіны →
Усе навіны

Кітай, імаверна, пабудаваў самую вялікую ў свеце падлодку-беспілотнік1

Пад Добрушам дырэктарка аграпрадпрыемства два месяцы збівала галоўную бухгалтарку8

Шарэнда-Панасюк: Гэта як уваскрашэнне з мёртвых. Я думала, што ўжо не выйду21

«У Еўропе рэч можа каштаваць 30 еўра, а ў нас — усе 100». Беларусы расказалі, як купляюць брэндавыя рэчы, якія не прадаюцца на радзіме3

У мінскім парку Горкага адкрылася кавярня з незвычайным дызайнам

«Не прапускае мышэй без дакументаў». На беларуска-польскай мяжы з'явіўся кот, якога, магчыма, хтосьці згубіў7

Пачалася праца па стварэнні археалагічнага музея пад адкрытым небам на Менцы5

Старшыням райвыканкамаў дадуць права ўзгадняць кіраўнікоў прыватных прадпрыемстваў27

Паліна Шарэнда-Панасюк выехала з Беларусі13

больш чытаных навін
больш лайканых навін

Стала вядома імя чалавека, якога сілавікі назвалі першым затрыманым па справе «Гаюна»4

Стала вядома імя чалавека, якога сілавікі назвалі першым затрыманым па справе «Гаюна»

Галоўнае
Усе навіны →

Заўвага:

 

 

 

 

Закрыць Паведаміць